Ενώ ο αρχιτέκτονας σχεδιάζει, συντελείται ένα δραματικό έργο. Ο αρχιτέκτονας προβάλλει τις σκέψεις του επάνω στο αναλογικό χαρτί ή στον ψηφιακό καμβά του ηλεκτρονικού υπολογιστή, όμως η αμφισημία της γλώσσας έρχεται να αποκαλύψει την ειρωνική πλευρά των πραγμάτων: Ο αρχιτέκτονας θέλει να δημιουργήσει και να συμβάλλει με τη δική του αλήθεια -το Είναι του- στον κόσμο των πραγμάτων - στην πραγματικότητα. Όμως πού βρίσκεται η αλήθεια; Και ποια είναι η αλήθεια; Ερμηνεύοντας, λοιπόν, ο δημιουργός προχωράει και μέσα από πλήθος αυτο-ανατροπών που προκαλούνται από τους μηχανισμούς της μίμησης και της μεταφοράς, αποκαλύπτεται πως η μορφή που αναζητάει είναι αυτός ο ίδιος. Μέσα από αυτόν φιλτράρεται η σχεδιαστική διαδικασία, δηλαδή μέσα από ένα πλήθος ερωταποκρίσεων που προκύπτουν, όταν η εκάστοτε μορφή-δημιουργός ως παρουσία προσπαθεί να ακούσει, να επικοινωνήσει και να αφεθεί στη σχέση του με την μεταμορφή, που ορίζεται ως το άγνωστο κομμάτι της ύπαρξης που καλεί δια της απουσίας του να εμφανιστεί στον κόσμο ως ισάξιο και σύγχρονο κομμάτι της αλήθειας.