Το διπλό αφιέρωμά μου στον μεγάλο Δάσκαλο Μποστ (Μέντη Μποσταντζόγλου) με δυο δεκαπεντασύλλαβους, το "Τρία χωρίς Ελένη" και "Το διαμάντι και το κήτος", είχε και έχει σκοπό να διατηρήσει αυτό το είδος θεάτρου με τα αριστοφανικά στοιχεία.

Είχα την τύχη να γνωρίσω -νεαρός ακόμα- τον Μποστ, αλλά δυστυχώς δεν κατανόησα, λόγω νεανικής απειρίας, την καταλυτική σημασία του λόγου του. Εκτιμώντας αργότερα όλα αυτά τα στοιχεία που συνέθεταν την προσωπικότητα του, θέλησα να του... μοιάσω! (Δεν λέω "μιμηθώ" γιατί θα ήταν καταστροφή για μένα, μιας και ο Δάσκαλος ήταν αμίμητος).

Έτσι, στην δευτερολογία μου που αφορά στο "Διαμάντι και το κήτος" (ή ολόκληρος ο Μποστ σε μία ώρα) κτυπώ κατευθείαν στον στόχο, καθώς "χρησιμοποιώ" όλα τα έργα και τα πρόσωπα που χρησιμοποίησε κι εκείνος για να φτιάξω έναν νέο, σημερινό μύθο μέσα από τον οποίο οι ήρωες του -και ήρωές μου- αναζητούν τη δικαίωση και την κάθαρση μέσα στην ιστορία!

Ένα αρκούντως δύσκολο εγχείρημα από την άποψη ότι συγγραφικά δεν έπρεπε να ξεφύγω από τους βασικούς χαρακτήρες, αλλά να τους διατηρήσω και να τους μετεξελίξω. Σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται για πολύ ατίθασους χαρακτήρες, αναρχικούς κατ ασυμβίβαστους στην εποχή τους. Προσωπικότητες που θα έπρεπε εγώ να προσαρμοστώ μ' αυτούς κι όχι αυτοί με μένα. Και το έκανα! Προσαρμόστηκα! Στριμώχτηκα! θύμωσα! Τσακώθηκα μαζί τους, αλλά τελικά τους αγάπησα τόσο πολύ που τώρα ομολογώ ότι άξιζε αυτή η δοκιμασία. Δημιουργική τρέλα και επικοινωνία χρειάζεται με τους εξίσου τρελούς ήρωες για ένα τέτοιο εγχείρημα! Τώρα μπορώ να σας το ομολογήσω.
Άλλωστε, υπάρχει δημιουργός χωρίς υποκειμενική και καμιά φορά αντικειμενική τρέλα;

Λεωνίδας Τσίπης