Ο Πίνδαρος, ο μεγαλύτερος από τους λυρικούς ποιητές της Ελλάδος και η φωνή των Δελφών για περισσότερο από σαράντα χρόνια, γεννήθηκε στο Κυνός Κεφαλές, ένα χωριό κοντά στις Θήβες, γύρω στο 518 π.Χ. Ήταν γιος του Δαΐφαντου, ο οποίος ανήκε στην αρχαία και αριστοκρατική οικογένεια των Αιγιδών. Έμαθε μουσική από τα μικρά του χρόνια από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φημισμένος μουσικός αυλού και από τους έξοχους Αθηναίους μουσικούς Αγαθοκλή και Απολλόδωρο. Έζησε το περισσότερο μέρος της ζωής του στην Θήβα και στους Δελφούς, όπου το μαντείο τού είχε αναθέσει να εκφωνεί ύμνους προς τους Θεούς. Οι Θηβαίοι τον ονόμαζαν "ο αετός των Θηβών" και τον σύγκριναν με το πολύβουο ρέμα του ποταμού. Ο Πίνδαρος, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε τιμηθεί από όλες τις ελληνικές πόλεις για τα ποιήματα του και είχε προσκαλεστεί συχνά από βασιλείς και τύραννους στις αυλές τους, ιδιαίτερα από τον Αμύντα της Μακεδονίας, Αρκεσίλαο της Κυρήνης, Θήρωνα του Ακράγαντος και Ιέρωνα των Συρακουσών, όπου έζησε από το 476 μέχρι το 472 π.Χ. Το 438 π.Χ., σε ηλικία ογδόντα ετών, πέθανε στο θέατρο του Άργους, την στιγμή που εκφωνούσε ένα από τα ποιήματα του. Οι Αθηναίοι τον είχαν τιμήσει κάνοντάς τον πρόξενο και μετά τον θάνατον του, του έστησαν μπρούτζινο άγαλμα. Οι δε Θηβαίοι του είχαν επιβάλλει πρόστιμο, επειδή εγκωμίασε εχθρική πόλη, την Αθήνα, αλλά αργότερα έκτισαν ναό κοντά στο σπίτι του, για να τον τιμήσουν. Ο Πίνδαρος έγραψε ένα τεράστιο αριθμό ποιημάτων τα οποία είχαν ταξινομηθεί από τους Αλεξανδρινούς συγγραφείς σε δέκα επτά βιβλία. Η ποίηση του περιελάμβανε διθυράμβους, παιάνες, σχόλια, εγκώμια, προσόδια, παρθένια και επινίκια. Τα τελευταία είναι τα μόνα σωζόμενα έργα του, ενώ από τα υπόλοιπα έχουν απομείνει μόνο μερικά κομμάτια. Τα Επινίκια ήταν ύμνοι που εξυμνούσαν τους νικητές των αγώνων και απαγγέλλονταν από τον χορό, συνήθως στο τόπο της νίκης ή κατά την διάρκεια τελετής προς τιμήν του νικητού, μετά την επιστροφή του στο σπίτι. Περιείχαν 14 Ολυμπιακές, 12 Πύθια, 11 Νεμέα και 8 Ίσθμια ωδές. Τα ποιήματα του Πίνδαρου χαρακτηρίζονται από μεγαλειότητα σκέψεως, έκφραση, μέτρο και αρμονική σκέψη και περιέχουν έντονα θρησκευτικά συναισθήματα.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο Κώστας Μπαλάσκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και εξελέγη Σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Διετέλεσε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Μέλος της ομάδας που συνέταξε τα "Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας" Γυμνασίου και Λυκείου. Δίδαξε λογοτεχνία σε Σχολές επιμόρφωσης φιλολόγων και διδάσκει στη Δραματική Σχολή Αθηνών.