Η ψυχή του ανθρώπου δια της Προσευχής, φωτίζεται και αγιάζεται· «παν κτίσμα Θεού αγιάζεται δια λόγου Θεού και εντεύξεως (Τιμ. 1,15).
Το σώμα, η ψυχή και αι αισθήσεις, δια της εν χάριτι ασκήσεως της Προσευχής, ενδυναμούνται, αναγεννώνται, αναπτερούνται και ελευθερούνται από την δουλείαν της αμαρτίας, η οποία οδηγεί εις πάσαν ματαιότητα και κακίαν, εις την πλάνην, εις το σκότος και τον θάνατον. "Τα μεν κακά απελαύνουσα, τα δ' αγαθά αφθόνως επιδαψιλεύουσα εις ημάς».

Ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης λέγει: "Εκ γαρ του προσεύχεσθαι παραγίγνεται το μετά του Θεού είναι. Ο δε μετά του Θεού ων του αντικειμένου (διαβόλου) κεχώρισται». Η Προσευχή, λειτουργία γνήσιας αγάπης, εκούσιας και συνειδητής, του ανθρώπου προς τον Θεόν, είναι σημείον φιλοθεΐας, διότι «ο γνησίως τον Θεόν αγαπών, ούτος και απερισπάστως πάντως προσεύχεται· και ο απερισπάστως πάντως προσευχόμενος, ούτος γνησίως τον Θεόν αγαπά...».

Η Προσευχή, είναι έργον σννεργασίας Θεού και ανθρώπου. Συγκροτεί την ζωήν του ανθρώπου, την επαυξάνει και την καλλιεργεί πνευματικώς. Έχει τεραστίαν δύναμιν. Η Προσευχή, ανιστά και νεκρούς. Ό,τι η ανάγκη του οξυγόνου δια την ζωήν, τοιουτοτρόπως και η προσευχή, ανάγκη της ψυχής δια να ζη.
[...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)