Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Claude Monet έγραψε: "Ακόμα στεναχωριέμαι που εξαιτίας μου μας έδωσαν αυτόν τον τίτλο· οι περισσότεροι από την ομάδα μας δεν ήταν καν Ιμπρεσιονιστές". Η συγγραφέας του βιβλίου... η Nathalia Brodskaya, ξεκινά από αυτό το παράδοξο -από το γεγονός ότι μερικοί ζωγράφοι αντιμετωπίζονταν ως ένα ομοιογενές σύνολο, ενώ ταυτόχρονα αυτό που επιδίωκαν να εκφράσουν μέσα από την τέχνη τους ήταν η καλλιτεχνική τους ατομικότητα- και διερευνά τις αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη ζωγραφική στα τέλη του 19ου αι.

Και ο Μanet είχε πει ότι "ζωγραφίζει αυτό που βλέπει και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να βλέπει". Έπρεπε, όμως, να περάσει πολύς καιρός μέχρι να αναγνωρίσει ο κόσμος τη διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή, ακαδημαϊκή τέχνη και τη σύγχρονη, ρεαλιστική ζωγραφική.

Αφού αναλύει τα βασικά στοιχεία του Ιμπρεσιονισμού, η Nathalia Brodskaya προσπαθεί να αναδείξει, μέσα από το έργο του καθενός από τους σημαντικούς αυτούς ζωγράφους, "ότι βαθιά τους πεποίθηση και κινητήρια δύναμη τους ήταν η πίστη στις αρχές τους και η αγάπη για την τέχνη τους". Αυτό ακριβώς αποτέλεσε την ουσία της διαφορετικότητας τους και έναυσμα για τη γέννηση της σύγχρονης τέχνης.