Carl Bach Jensen, γεν. 1951 στη Δανία. Μεταξύ 1973 και 1974 εγκλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου του χορηγήθηκαν βίαια ηλεκτροσόκ και νευροληπτικά σε υψηλές δόσεις. Εκούσιος ψυχιατρικός ασθενής στα χρόνια 1975, 1980 και 1985. Από τότε δεν είχε καμιά προσωπική επαφή με την ψυχιατρική. Οξείες κρίσεις της τρέλας του τις αντιμετωπίζει με τη βοήθεια του προσωπικού του δικτύου υποστήριξης και φυτικών παρασκευασμάτων. Από το 1980 μέλος του κινήματος ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία στη Δανία. Το 1991 ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία (ΕΝUSΡ), από το 1994 μέχρι το 1996 εκτελών χρέη προέδου. Ιδρυτικό μέλος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Landsforeningen af Nuvaerende og Tidligere Psykiatribrugere (LΑΡ), της οργάνωσης ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία της Δανίας. Από το 2001 ένας από τα δύο ευρωπαϊκά μέλη στην Παγκόσμια Οργάνωσης Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία. Πολλά χρόνια δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο. Επτά χρόνια manager ενός Κέντρου Ημέρας υπό τον έλεγχο ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία στο Kolding της Δανίας. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως σύμβουλος σε ένα Κέντρο κοινωνικής ανάπτυξης, έρευνας και εκπαίδευσης. Επιμελητής διαφόρων βιβλίων κριτικών προς την ψυχιατρική και συγγραφέας μιας σειράς άρθρων σε δανέζικα περιοδικά.

Regina Bellion, γεν. 1941. Καθαρίστρια, βιομηχανική εργάτρια, πωλήτρια ειδών κομμωτηρίου, δασκάλα, μπαρ-γούμαν κ.ά. Σήμερα σε πρόωρη σύνταξη.

Carola Bock (ψευδώνυμο), γεν. 1949. Γραμματέας. Από το 1991 σε πρόωρη σύνταξη.

Wilma Boevink, γεν. 1963, κοινωνική επιστήμονας. Ενεργό μέλος του ολλανδικού κινήματος ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία (ΕΝUSΡ). Εργάζεται στο Ινστιτούτο Trimbos, ινστιτούτο για ψυχιατρική και εξαρτήσεις. Συντονίστρια μιας ομάδας εκπαίδευσης και συμβουλευτικής, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, με θέματα την ανάρρωση, την ενδυνάμωση και την εξειδίκευση μέσα από εμπειρική γνώση. Από το 2006 πρόεδρος του Stichting Weerklank, της ολλανδικής οργάνωσης για ανθρώπους που ακούν φωνές και έχουν ψυχωσικές εμπειρίες. Δημοσιεύσεις μεταξύ άλλων: "Samen werken aan herstel. Van ervaringen delen naar kennis overdragen" (Συνεργασία για την ανάρρωση: από την ανταλλαγή εμπειριών στην εφαρμογή της γνώσης, Utrecht 2002, μέλος της συγγραφικής ομάδας). "Stories of Revovery. Working together towards experiential knowledge in mental health care" (Ιστορίες ανάρρωσης. Συνεργασία στην κατεύθυνση της εμπειρικής γνώσης στον ψυχοκοινωνικό χώρο, επιμ., Utrecht, 2006).

Michael Chmela. γεν. 1958, στο Vorarlberg της Αυστρίας. Από το 1976 ώς το 1983 σπουδές ιατρικής στο Γκρατς. Από το 1997 ώς το 1999 εκπρόσωπος της οργάνωσης για πληροφόρηση και δικτύωση ομάδων αυτοβοήθειας Club Antenne στο Vorarlberg. Το 1999 ιδρυτικό μέλος της ιδέας του Τριαλόγου στο Vorarlberg. Ενεργητική συμμετοχή και προετοιμασία του 1ου αυστριακού συνεδρίου για ανθρώπους με ψυχιατρική εμπειρία στο Linz το 1999, και ιδρυτικό μέλος και εκπρόσωπος της Αυστριακού Δικτύου Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία. Το 2000 ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης omnibus e.V. και επιστημονικός συνεργάτης του πανεπιστημίου της Klagefurt στον τομέα των κοινωνικών επαγγελμάτων. Ειδικά ενδιαφέροντα: αυτοβοήθεια, κίνημα ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, ενδυνάμωση, ανάρρωση. Από το 2001 ώς το 2007 υπεύθυνος του Γραφείου Αλληλέγγυας Συμβουλευτικής Gleiche beraten Gleiche (ελλ. Ίσοι συμβουλεύουν ίσους) στο Bregenz. Δημοσιεύσεις σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά για θέματα δικαιωμάτων ασθενών και κινδύνων της αντι-στίγμα καμπάνιας.

Oryx Cohen, master στη Δημόσια Διοίκηση, από τους ηγετικούς ακτιβιστές του διεθνούς κινήματος των άμεσα ενδιαφερόμενων. Ιδρυτικό Μέλος του Freedom Center. Συνεργάτης της ΝΑRPΑ (National Association for Rights Protection and Advocacy) και του ΙΝΤΑR (International Network Toward Alternatives and Recovery). Επί πολλά χρόνια συνεργασία με τη MindFreedom International, όπου και ήταν υπεύθυνος για το Πρόγραμμα Προφoρικής Ιστορίας (Oral History Projekt). Αυτή τη στιγμή μοιράζεται τη διεύθυνση της Κοινότητας Μάθησης για την Ανάρρωση (Recovery-Lerngemeinschaft) δυτικά της Μασαχουσέτης, μιας οργάνωσης άμεσα ενδιαφερομένων, η οποία υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος και εργάζεται στην κατεύθυνση της ανάρρωσης.

Bert Golden, γεν. 1955. 1969: εκπαίδευση ως τυπογράφος, αμέσως μετά μετεκπαίδευση στη φωτοστοιχειοθεσία. Μεταξύ 1985 και 1987 ελεύθερος επαγγελματίας στον χώρο της φωτοστοιχειοθεσίας. Μια καταναγκαστική διαταραχή τον οδήγησε σε πρόωρη διακοπή της επαγγελματικής του πορείας. Από το 1996 εμπλέκεται ενεργά στους τομείς αυτοβοήθεια και ενημέρωση της κοινής γνώμης της Γερμανικής Εταιρείας Καταναγκαστικών Διαταραχών. 1996: ίδρυση μιας ομάδας αυτοβοήθειας για πρόσωπα με καταναγκαστική διαταραχή και συγγενείς τους. Απατο 2000 εκπρόσωπος της Γερμανικής Εταιρείας Καταναγκαστικών Διαταραχών στο κρατίδιο Nordrhein-Westfalen.

Ilse Gold, γεν. 1949. Το 1991 εγκλείστηκε ακούσια με πρωτοβουλία ενός παθολόγου γιατρού σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου και της χορηγήθηκαν για 14 μέρες νευροληπτικά. Λίγο μετά το εξιτήριό της σταμάτησε κρυφά και εντελώς μόνη της το Αλοπεριντίν και από τότε δεν ξαναπήρε κανένα ψυχοφάρμακο. Η Ilse Gold πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1998.

Gabor Gombos, γεν. 1961, Φυσικός. Από το 1993 εμπλέκεται ενεργά στο κίνημα ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Από το 1996 είναι προεδρεύων της ουγγρικής ομάδας αυτοβοήθειας Voice of Soul (Φωνή της ψυχής). Εκπροσωπεί στο Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία (ΕΝUSΡ), στο οποίο εκτελεί χρέη προέδρου από το 1998. Εκτός αυτού, είναι μέλος του συντονιστικού φόρουμ της Παγκόσμιας Οργάνωσης Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία και του Δ.Σ. του ουγγρικού τμήματος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης.

Maths Jesperson, γεν. 1954. Από το 1980 ώς το 1981 τρόφιμος ενός κλασικού ψυχιατρικού νοσοκομείου. Από το 1982 ώς το 1988 παραγωγός σε μια επαγγελματική ομάδας θεάτρου και πολιτικός των Πρασίνων. Το 1984 ασπάστηκε τον καθολικισμό. Από το 1988 τοπικός γραμματέας του RSΜΗ, της Σουηδικής Ένωσης Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία. Το 1991 ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πρώην Χρηστών και Επιζησάντων της Ψυχιατρικής (ΕΝUSΡ) και ώς το 2000 εκδότης του περιοδικού της οργάνωσης. Υποστήριξε τη δημιουργία διεθνώς αναγνωρισμένων προγραμμάτων: το Hotel Magnus στο Stenbock, ένα ξενοδοχείο που διοικείται από άμεσα ενδιαφερόμενους, το PO-Skane (επαγγελματικοί υποστηρικτές των δικαιωμάτων προσώπων με ψυχιατρική εμπειρία) και το Stumpen-Ensemble, μια θεατρική ομάδα τοξικοεξαρτημένων ατόμων, αστέγων και ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Παράλληλα, ερευνητής στον τομέα της Θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο της Lund. Από το 2004 παντρεμένος. Ζει με τη γυναίκα του και δύο παιδιά στο Malmo της Σουηδίας.

Klaus John, γεν. το 1958, πατέρας δύο παιδιών. Ασκεί εναλλακτικές θεραπείες στο προσωπικό του ιατρείο από το 1985 με έμφαση: βελονισμό, ηλεκτροβελονισμό, βιοηλεκτρονική λειτουργική διαγνωστική, ομοιοπαθητική, καταθυμική βίωση εικόνων, ύπνωση, διαπροσωπική ψυχολογία και χρωματοθεραπεία. Τριετής εκπαίδευση στη διαπροσωπική ψυχολογία κοντά στον Stanislav Grof στις Η.Π.Α. Δίνει σεμινάρια πάνω στην ολοτροπική αναπνοή από το 1988. Επίσης δίνει σεμινάρια αυτογενούς χαλάρωσης στο ανοιχτό πανεπιστήμιο. Από το 1993 αναπτύσσει προγράμματα και μηχανισμούς για τη χρωματοθεραπεία.

Bob Johnson (Αγγλία): είναι καταχωρημένος στον ιατρικό σύλλογο ως ψυχίατρος. Μετά τις σπουδές του στην Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Cabridge έγινε το 1958 μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Ιατρικής Ψυχολογίας και από το 1973 είναι μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιατρικής. Μέσω της δουλειάς του από το 1991 έως το 1996 στο τμήμα ειδικής ασφάλειας για επικίνδυνους και διαταραγμένους τροφίμους της φυλακής Parkhurst, οι οποίοι κρίθηκαν υπερβολικά επικίνδυνοι για το ψυχιατρικό τμήμα της κλινικής Broadmorr για ακαταλόγιστους, αναδείχθηκε ειδικός στη θεραπεία των διαταραχών προσωπικότητας. Είναι ιδρυτικό μέλος του ιδρύματος James-Nayler, ενός μικρού φιλανθρωπικού συλλόγου για την ψυχική υγεία, που εμπνέεται από τη φιλοσοφία των Κουακέρων.

Manuela Kalin (ψευδώνυμο). 1969: εκπαίδευση ως νοσηλεύτρια. Πρακτική εμπειρία σε διάφορους τομείς και στο εξωτερικό. Μεταξύ 1983 και 1984 εκπαίδευση ως ιατρική μασέρ. Τρία χρόνια φυσιοθεραπείας σε ένα χώρο ετοιμοθανάτων. Μετεκπαίδευση στη συμπληρωματική ιατρική. Από το 1990 διατηρεί δικό της ιατρείο στην Ελβετία.

Kerstin Kempker, γεν. 1958 στο Wuppertal, έχει δύο κόρες, ζει στο Βερολίνο. Επαγγελματική εκπαίδευση ως γραμματέας στη Νυρεμβέργη, σπουδές κοινωνικής εργασίας και παιδαγωγικής στο Βερολίνο. Ιδρυτικό μέλος του "Συλλόγου Προστασίας από την Ψυχιατρική Βία", ο οποίος και ίδρυσε το Σπίτι Φυγής του Βερολίνου, έναν χώρο παρέμβασης σε κρίση για άτομα με ψυχωσική εμπειρία, αντιψυχιατρικής φιλοσοφίας. Εργάστηκε εκεί από την ίδρυση του το 1996 έως και το 2001. Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου "Για κάθε περίπτωση". Διάφορες δημοσιεύσεις πάνω σε αντιψυχιατρικά θέματα. Από το 2002 συγγραφέας μυθιστορημάτων, μυθιστόρημα "Οι απατημένοι" ("Die Betrogenen", Klagenfurt 2007). Για περισσότερα, βλ. www.kerstin-kempker.de

Leo P. Koehne (ψευδώνυμο), γεν. 1970, σπούδασε πολιτικές επιστήμες και εργάζεται ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Από το 1994 μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία (ΒΡΕ).

Peter Lehmann. Συγγραφέας και εκδότης στο Βερολίνο. 1986: ίδρυση του εκδοτικού οίκου "Antipsychiatrieverlag". 1989: ιδρυτικό μέλος του Σπιτιού Φυγής του Βερολίνου, 1990 της οργάνωσης PSYCHEX (Ελβετία), 1991 του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πρώην Χρηστών και Επιζησάντων της Ψυχιατρικής (ΕΝUSΡ). Από το 1994 έως το 2000 μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Γερμανικής ομοσπονδίας ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία". Από το 1997 έως το 1999 πρόεδρος της ΕΝUSΡ, από το 2003 μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΝUSΡ αρμόδιο για τη βορειοανατολική Ευρώπη. Από το 2004 μέλος του ΙΝΤΑR (International Network for Alternativeq and Recovery). Δημοσιεύσεις μεταξύ άλλων: "Der chemische Knebel - Warum Psychiater Neuroleptika verabreichen" (Το χημικό φίμωτρο - γιατί οι ψυχίατροι δίνουν νευροληπτικά; 1986), "Statt Psychiatrie" (Αντί ψυχιατρικής, επιμ. από κοινού με την Kerstin Kempker, 1993), "Schone neue Psychiatrie" (Θαυμαστή καινούργια ψυχιατρική, 1996), "Coming off psychiatric drugs: Successful withdrawal from neuroleptics, antidepressants, lithium, carbamazepine and tranquilizers (επιμ., 2004), "Stat Psychiatrie 2" και "Alternatives beyond psychiatry" (επιμ. από κοινού με τον Peter Stastny, 2007). Για περισσότερα, βλ. www.peter-lehmann.de

Ulrich Lindner, γεν. 1936, θεολόγος, φιλόλογος και ιστορικός. Μετά την απομάκρυνσή του από την ψυχιατρική, για πολλά χρόνια ενεργό μέλος στον χώρο της αυτοβοήθειας ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία.

Fiona Dale Milne, γεν. 1957 στη Νέα Ζηλανδία, επτά αδέλφια, μεγάλωσε σε μια γεωργική περιοχή του Νότου. Παντρεμένη από το 1978, με τρία ενήλικα παιδιά και ένα εγγόνι. Εργάστηκε στο τραπεζικό σύστημα, στον τομέα της υγείας και της διατροφής, σήμερα πωλήτρια ρούχων.

Mary Nettle. Πρώτη επαφή με την ψυχιατρική το 1978. Το 1992 μετέτρεψε αυτή την αρνητική εμπειρία σε θετική και έγινε σύμβουλος ψυχιατρικών ασθενών. Εισάγει παντού την οπτική γωνία των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, κυρίως στον χώρο της έρευνας από τους ίδιους τους χρήστες των υπηρεσιών. Επίτιμο μέλος του πανεπιστημίου Βrunel. Συνεργάτις της Health Act Commission, οργάνωσης για την προστασία των δικαιωμάτων των ασθενών, που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση της Αγγλίας και της Ουαλίας. Μέλος της Ιnvolve, μιας ομάδας άμεσα ενδιαφερόμενων, νοσηλευτών, εθελοντών, μάνατζερ από τον χώρο της υγείας και ερευνητών, η οποία έχει ρόλο συμβουλευτικό προς τη βρετανική κυβέρνηση, σχετικά με το πώς μπορεί να διασφαλιστεί το να ακουστεί η φωνή των χρηστών υπηρεσιών υγείας, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον χώρο της έρευνας. Προεδρεύουσα στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ανθρώπων με Ψυχιατρική Εμπειρία (ΕΝUSΡ) και μέλος της επιτροπής γυναικών του ευρωπαϊκού φόρουμ αναπηρίας.

Ο Pino Pini, γεν. 1947, ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής, έζησε από τη δεκαετία του 1970 προσωπικά τη μετάβαση από την ιδρυματική ψυχιατρική στην ανάπτυξη κοινοτικών δομών. Διαθέτει πάνω από δέκα χρόνια εμπειρίας στην κοινοτική πολιτική σκηνή. Από τη δεκαετία του 1980 το ενδιαφέρον του στρέφεται στην υποστήριξη ομάδων αυτοβοήθειας στον χώρο της ψυχιατρικής. Το 1993 ιδρύει την Associazione Italiana della Salute Mentale, Ιταλική Εταιρεία Ψυχικής Υγείας). Τον ίδιο χρόνο γίνεται μέλος της Επιτροπής Ψυχικής Υγείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εδώ και πολλά χρόνια διευθύνει μια διεθνή ομάδα εργασίας στο θέμα "Τοπικές Ψυχιατρικές Υπηρεσίες", που στοχεύει στην υποστήριξη εναλλακτικών θεραπευτικών μοντέλων για την ψυχική υγεία. Εδώ και πολλά χρόνια συνεργάζεται με το τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Φλορεντίας. Από το 2001 είναι διευθυντής του τμήματος Ψυχικής Υγείας του Τομέα Υγείας USL4 του Πράτο.

Roland A. Richter, γεν. το 1963. Μετά το πέρας των σπουδών του στην Κοινωνική Εργασία το 1991 στην Κολωνία εργάστηκε μέχρι και το 1995 σε κοινωνικές υπηρεσίες και προστατευόμενα διαμερίσματα με ανθρώπους που θεωρούνται χρόνιοι ψυχικά πάσχοντες. Από το 1995 εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας προσφέροντας δικαστική συμπαράσταση και ως σύμβουλος οργάνωσης και ελέγχου ποιότητας σε θεσμούς.

Marc Rufer, Dr. med. Ασκεί κριτική εδώ και πολλά χρόνια στην ψυχιατρική διαγνωστική, στην ψυχοφαρμακολογία και στην ψυχιατρική βία. Καλή επαφή και ανταλλαγή ιδεών με μεμονωμένους ανθρώπους με προσωπική ψυχιατρική εμπειρία.

Lynn Setter, γεν. 1963 στη Νέα Ζηλανδία, χωρισμένη, χωρίς παιδιά. Διεθνής σύμβουλος μάρκετινγκ. Πρώτη προσπάθεια αυτοκτονίας στα εννέα της χρόνια, πολυάριθμες ψυχιατρικές εισαγωγές και νοσηλείες, ξεκινώντας από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια, για τελευταία φορά πριν αρκετά χρόνια. Έχει ζήσει στην Ασία, στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στις Η.Π.Α. Μετά από δέκα χρόνια στα ταξίδια, σήμερα και πάλι στην πατρίδα της, τη Νέα Ζηλανδία.

Martin Urban, γεν. 1939, Ψυχολόγος και Ψυχοθεραπευτής, εργάστηκε 7 χρόνια σε ψυχιατρικό νοσοκομεία και άλλα 6 χρόνια σε ψυχοσωματική κλινική. Από το 1989 έχει δικό του γραφείο στο Esslingen κοντά στη Στουτγκάρδη και ήταν 12 χρόνια υπεύθυνος μιας μονάδας προστατευόμενης κατοικίας "θεραπευτικών διαμερισμάτων", την οποία έχει πλέον αναλάβει ένας σύλλογος αυτοβοήθειας άμεσα ενδιαφερόμενων. Είναι υπεύθυνος της ομάδας εργασίας "Κλινικοί ψυχολόγοι στην Ψυχιατρική" στην "Εταιρεία Γερμανών Ψυχολόγων" (ΒDΡ) και εκπρόσωπος της επιτροπής εργασίας "Ψυχοθεραπεία" της Γερμανικής Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής (DGSP).

David Webb, γεν. 1955, το 2005 παρέδωσε στο Πανεπιστήμιο Victoria της Μελβούρνης τη διδακτορική του διατριβή με θέμα την αυτοκτονία ως κρίση του εαυτού. Ξεκινώντας από την προσωπική του βιογραφία και τις προσπάθειες του να σκοτώσει τον εαυτό του, η έρευνα του δείχνει ότι η εμπειρική γνώση για την αυτοκτονία είναι αναγκαία για να καταλάβουμε το φαινόμενο αυτό. Παρ' όλ' αυτά, η φωνή των άμεσα ενδαφερόμενων αποκλείεται σταθερά από αυτό το ερευνητικό πεδίο. Στην πορεία της έρευνας του συνδέθηκε με το κίνημα των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, νιώθοντας το ως μια απελευθερωτική κοινότητα ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν μεγαλύτερο πνευματικό βάθος, μεγαλύτερη ευαισθησία, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη γι' αυτούς που βρίσκονται σε πνευματική, ψυχική και κοινωνική κρίση. Πριν τρελαθεί, ο David Webb εργαζόταν ως ηλεκτρονικός Η.Υ. και ως επιστημονικός συνεργάτης στον Προγραμματισμό Η.Υ. σε πανεπιστήμια. Έζησε στη Νέα Υόρκη, στο Νέο Δελχί και στο Λονδίνο, σήμερα ζει ανάμεσα σε καουτσουκόδενδρα και σε παπαγάλους σε προάστιο της Μελβούρνης.

Josef Zehentbauer. Γεν. 1945. Παντρεμένος, με τέσσερα παιδιά, Dr. med., γιατρός, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας. Πολύχρονη εργασία στη Νευρολογία (Πανεπιστήμιο του Wurzburg), σε διάφορες ψυχιατρικές κλινικές και στο τμήμα εισαγωγών ενός ψυχιατρικού ασύλου. Εργάστηκε ως γιατρός στη Νιγηρία και στην Ινδία. Κοινά προγράμματα με τον Franco Basaglia και άλλους εκπροσώπους της "Δημοκρατικής Ψυχιατρικής" της Ιταλίας.

Πλατανίτης Δημήτρης, γεν. στη Μεσσηνία της Πελοποννήσου, σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ., 1995 ειδικότητα ψυχιατρικής. Από το 1983 εκπαίδευση στην Ομοιοπαθητική, από το 1990 ασκεί επίσημα ομοιοπαθητική θεραπευτική σε ιδιωτικό ιατρείο. Διατέλεσε για δύο τετραετίες πρόεδρος της Μακεδόνικης Εταιρείας Ομοιοπαθητικής και μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής. Πολυάριθμα άρθρα σε θέματα ομοιοπαθητικής θεραπευτικής, και δύο βιβλία: "H ομοιοθεραπευτική των συναισθηματικών διαταραχών" του Dr. Tevor Smith (επιμ. Πλατανίτης Δημ., Θεσσαλονίκη 2004) και "Διαβήτης και Ομοιοπαθητική" (Θεσσαλονίκη 2004).

Peter Lehmann. Συγγραφέας και εκδότης στο Βερολίνο. 1986: ίδρυση του εκδοτικού οίκου "Antipsychiatrieverlag". 1989: ιδρυτικό μέλος του Σπιτιού Φυγής του Βερολίνου, 1990 της οργάνωσης PSYCHEX (Ελβετία), 1991 του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πρώην Χρηστών και Επιζησάντων της Ψυχιατρικής (ΕΝUSΡ). Από το 1994 έως το 2000 μέλος του διοικητικού συμβουλίου της "Γερμανικής ομοσπονδίας ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία". Από το 1997 έως το 1999 πρόεδρος της ΕΝUSΡ, από το 2003 μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΝUSΡ αρμόδιο για τη βορειοανατολική Ευρώπη. Από το 2004 μέλος του ΙΝΤΑR (International Network for Alternativeq and Recovery). Δημοσιεύσεις μεταξύ άλλων: "Der chemische Knebel - Warum Psychiater Neuroleptika verabreichen" (Το χημικό φίμωτρο - γιατί οι ψυχίατροι δίνουν νευροληπτικά; 1986), "Statt Psychiatrie" (Αντί ψυχιατρικής, επιμ. από κοινού με την Kerstin Kempker, 1993), "Schone neue Psychiatrie" (Θαυμαστή καινούργια ψυχιατρική, 1996), "Coming off psychiatric drugs: Successful withdrawal from neuroleptics, antidepressants, lithium, carbamazepine and tranquilizers (επιμ., 2004), "Stat Psychiatrie 2" και "Alternatives beyond psychiatry" (επιμ. από κοινού με τον Peter Stastny, 2007). Για περισσότερα, βλ. www.peter-lehmann.de