Ο Ηλίας Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Από το 1990 και επί δεκατέσσερα χρόνια, η διαδρομή από την Ελλάδα στην Κεντρική Ευρώπη και πάλι πίσω, όχι μόνο στάθηκε ο ουσιαστικός τόπος της ζωής του, αλλά συνάμα όρισε το πεδίο ενός θεμελιώδους πνευματικού διακυβεύματος. Σπούδασε φιλοσοφία και αρχαία ιστορία στο Πανεπιστήμιο Innsbruck, στην Αυστρία. Η διδακτορική διατριβή που εκπόνησε εκεί εκδόθηκε σε επεξεργασμένη μορφή από τις εκδόσεις Ίνδικτος το 2000, με τίτλο "Έξοδος θεάτρου - Δοκίμιο οντολογίας με πλοηγό τον Μόμπυ-Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Από το 1996 μέχρι το 2003 δίδαξε στο Τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Innsbruck. Ταυτόχρονα, ως επιστημονικός συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών για τρία χρόνια, εκπόνησε την πρώτη μορφή του κειμένου "Επέκεινα της απουσίας". Από το 2004 διδάσκει πολιτική φιλοσοφία και ιστορία των ιδεών σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά τμήματα του Πάντειο Πανεπιστημίου. Ανήκει, τέλος, στην συντακτική ομάδα του περιοδικού της Ινδίκτου.

Η Ντόρα Μπακογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα, τον Μάιο του 1954, και είναι κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της Μαρίκας Μητσοτάκη το γένος Γιαννούκου. Το 1968,λίγους μήνες μετά την άνοδο της δικτατορίας στην εξουσία, η Ντόρα Μπακογιάννη και η οικογένεια της έφυγαν στην εξορία στο Παρίσι. Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε με το γνωστό δημοσιογράφο Παύλο Μπακογιάννη. Aπό το γάμο της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989 δολοφονήθηκε ο σύζυγός της Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής της Ν.Δ στην μονοεδρική της Ευρυτανίας, από την τρομοκρατική οργάνωση "17 Νοέμβρη". Μετά από εννέα χρόνια χηρείας, τον Ιούλιο 1998 παντρεύτηκε με το Ισίδωρο Κούβελο. Ολοκλήρωσε τις μαθησιακές της σπουδές στη Γερμανική Σχολή του Παρισιού. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, συνέχισε τις ακαδημαϊκές της σπουδές στη Νομική Σχολή, όπου αποφοίτησε από το τμήμα Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Ομιλεί και γράφει τη γερμανική, γαλλική και την αγγλική γλώσσα. Το 1977 έδωσε εξετάσεις στο Υπουργείο Συντονισμού και προσελήφθη ως υπάλληλος στη Διεύθυνση Θεμάτων της Ε.Ο.Κ.. Από το 1984 ως το 1989 ήταν υπεύθυνη του Πολιτικού Γραφείου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Μετά τη δολοφονία του συζύγου της, τον Οκτώβριο του 1989 υπέβαλε υποψηφιότητα, με τη Νέα Δημοκρατία, για την μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, όπου είχε εκλεγεί ο Παύλος Μπακογιάννης στις εκλογές του Ιουνίου του 1989. Στις 5 Νοεμβρίου του 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου κερδίζοντας τη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, όπου επανεξελέγη και στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις: της 8ης Απριλίου του 1990 και της 10ης Οκτωβρίου του 1993. Τον Οκτώβριο του 1990 ορκίστηκε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη της Νέας Δημοκρατίας Υφυπουργός στον Πρωθυπουργό και τον Δεκέμβριο του 1992 ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού. Στις εκλογές του 1996, άλλαξε εκλογική περιφέρεια και υπέβαλλε υποψηφιότητα στην πρώτη εκλογική περιφέρεια της Αθήνας. Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1996 εξελέγη πρώτη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην εκλογική περιφέρεια της Α' Αθηνών, όπου και επανεξελέγη, πρώτη πάλι, στις εκλογές της 9ης Απριλίου του 2000. Από τον Σεπτέμβριο του 1991 και ως τον Αύγουστο 1992 ήταν Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας και είχε την ευθύνη της εκπροσώπησης του κόμματος της στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ένωση (EDU) και στην Διεθνή Δημοκρατική Ένωση (IDU). Στις 29 Απριλίου 1994 εξελέγη από το Γ΄ Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, πρώτη σε σειρά εκλογής για την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, καθώς και στο Δ΄ Συνέδριο στις 22 Μαρτίου του 1997 κατά το οποίο, επανεξελέγη πρώτη σε ψήφους για την νέα Κεντρική Επιτροπή και η οποία στη συνέχεια την εξέλεξε για δύο θητείες στην Εκτελεστική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο του 1997 ορίστηκε από τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, υπεύθυνη του τομέα Ανάπτυξης της Νέας Δημοκρατίας και από τον Μάιο του 2000 ορίστηκε Υπεύθυνη του τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας. Μετά τις εκλογές του 2000, είναι μέλος της Διαρκoύς Επιτροπής, της Βουλής, Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων και της Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Στις 29 Μαρτίου του 2002 κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., αποδέχθηκε την πρόταση του Πρόεδρου του κόμματος Κ. Καραμανλή, να είναι υποψήφια Δήμαρχος της Αθήνας στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2002. Στις 20 Οκτωβρίου του 2002 εξελέγη, η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της πόλης των Αθηνών Δήμαρχος Αθηναίων, με ποσοστό 60,6%, που είναι το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ δήμαρχος στο δήμο της Αθήνας. Τον Μάρτιο του 1992 της απονεμήθηκε από το Διεθνές Κέντρο Γυναικών το βραβείο "International Leadership Award" και τον Ιούνιο του 1993 της απονεμήθηκε από το 14ο Διεθνές Συμπόσιο "Fontana di Roma", ως εξέχουσα προσωπικότητα στο χώρο του Πολιτισμού. Η Ντόρα Μπακογιάννη, ύστερα από πρόσκληση του προέδρου της Commission, Romano Prodi συμμετέχει από τον Ιανουάριο του 2003 -μαζί με άλλες 12 επιφανείς προσωπικότητες της Ευρώπης- στην Στρογγυλή Τράπεζα που εξετάζει τον νέο κοινωνικό χαρακτήρα, την πολιτισμική ταυτότητα αλλά και το οικονομικό σχέδιο της νέας Ευρώπης -των 25 χωρών μετά τη διεύρυνση.

Ο καθηγητής Julian Nida - Rumelin σπούδασε φιλοσοφία, φυσική, μαθηματικά και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Τυβίγγης. Δίδαξε φιλοσοφία και πολιτική θεωρία στο Μόναχο, τη Μινεάπολη, την Τυβίγγη και την Μπριζ. Από το 1993 έως το 2003 ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Γκαίτινγκεν. Από το 2004 είναι τακτικός καθηγητής πολιτικής θεωρίας και φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Έχει διατελέσει αναπληρωτής υπουργός στην Καγκελαρία, αρμόδιος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης για πολιτιστικά θέματα κα ΜΜΕ κατά την πρώτη θητεία της κυβέρνησης Schroder (2001-2002).

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας (1992 εξ.) Αναστάσιος (Γιαννουλάτος) είναι Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1991 εξ.), Επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (2005 εξ.) και Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (2006 εξ.). Επίσης επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας η Φιλοσοφίας δεκαεπτά Πανεπιστημίων, Πανεπιστημιακών Σχολών η Τμημάτων (Ελλάδος, Η.Π.Α., Ρουμανίας, Κύπρου, Γεωργίας, Αλβανίας, Ιταλίας). Γεννήθηκε στον Πειραιά, 4 Νοεμβρίου 1929. Αριστούχος πτυχιούχος και διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Θρησκειολογία, Ιεραποστολική και Εθνολογία στα Πανεπιστήμια Αμβούργου και Μαρβούργου της Γερμανίας ως μεταπτυχιακός υπότροφος του Ιδρύματος Alexander von Humboldt. Μελέτησε το Ισλάμ, τον Βουδδισμό, τον Ταοισμό, τον Κομφουκιανισμό και τα αφρικανικά θρησκεύματα, σε χώρες όπου ακμάζουν αυτές οι θρησκείες. Ομιλεί αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά· διαβάζει λατινικά, ιταλικά, ισπανικά, αλβανικά. Διετέλεσε Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών (1972-91), Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής (1982-86) και Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1993-2005). Συγγραφέας πολλών μονογραφιών και άνω των 240 μελετών και άρθρων θεολογικού ή θρησκειολογικού περιεχομένου. Έργα του έχουν μεταφρασθεί σε δώδεκα γλώσσες. Χειροτονήθηκε διάκονος (1960), πρεσβύτερος (1964) και Επίσκοπος Ανδρούσης (1972) για τη θέση του Γενικού Διευθυντού της "Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος" (1972-1991). Πρωτοστάτησε στη σύγχρονη αναζωπύρωση της Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής. Ως Τοποτηρητής της Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως (Κένυα, Τανζανία, Ουγκάντα), την περίοδο 1981-1990, ανέπτυξε ευρύτατο ιεραποστολικό και κοινωνικό έργο. Αναγνωρίσθηκε "Μέγας Ευεργέτης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας" (2009). Ως Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, κατόρθωσε, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, να ανασυστήσει από τα ερείπια τη διαλυμένη επί 23 έτη Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας. Η συμβολή του στην επιστήμη, τη σύγχρονη χριστιανική μαρτυρία, τη διαχριστιανική προσέγγιση, τον διαθρησκειακό διάλογο και την ειρηνική συνύπαρξη λαών και θρησκειών έχει διεθνώς αναγνωρισθεί. Το 2000, ύστερα από πρόταση 33 Ακαδημαικών της Ακαδημίας Αθηνών και πολλών προσωπικοτήτων της Αλβανίας, υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Επανειλημμένως έχει εκλεγεί σε διακεκριμένες θέσεις διεθνών Οργανισμών, όπως Πρόεδρος της Επιτροπής Παγκοσμίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού (1984-89)· Αντιπρόεδρος της Συνελεύσεως των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (2003-09)· Επίτιμος Πρόεδρος της "Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη" (2006 εξ.). Έχει τιμηθεί με βραβεία και παράσημα πολλών Ορθοδόξων Εκκλησιών και διαφόρων χωρών (είκοσι πέντε), όπως με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας (1997), το Athenagoras Human Rights Award (Νέα Υόρκη 2001), το βραβείο "διακεκριμένων δραστηριοτήτων για την ενότητα των Ορθοδόξων Εθνών" (Μόσχα 2006), το παράσημο "Γεωργίου Καστριώτη - Σκεντέρμπεη" της Δημοκρατίας της Αλβανίας, "για την πολύτιμη συμβολή και δράση του στην αναβίωση της πνευματικής πίστεως και ελπίδος... και τον εμπλουτισμό της διαθρησκειακής αρμονίας και ανεξιθρησκίας του αλβανικού λαού" (Τίρανα 2010).

Ο Λουκάς Τσούκαλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, στο Κολέγιο της Ευρώπης στη Μπριζ και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Δίδαξε επί σειρά ετών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, μεταξύ άλλων, στην Οξφόρδη, στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο του London School of Economics (LSE) και στο Κολέγιο της Ευρώπης. Σήμερα είναι καθηγητής ευρωπαϊκής οργάνωσης στην έδρα Jean Monnet του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Έχει διατελέσει επίσης, μεταξύ άλλων, πρόεδρος του ΔΣ και διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών (ΕΚΕΜ) και πρέσβης και ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού για ευρωπαϊκά θέματα. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, το οποίο έχει μεταφραστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και ενεργό συμμετοχή τόσο στον χώρο της πολιτικής όσο και της οικονομίας. Μεταξύ των βιβλίων του περιλαμβάνονται τα "The New European Economy", 1997, και "What Kind of Europe?", 2004.

Ο Σωτήρης Χατζηγάκης γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και την Αγγλία στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες (1971-1974). Το 1974 αναμείχθηκε ενεργά στην πολιτική και εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής με τη Ν.Δ. Επανεκλέγεται με το ίδιο κόμμα το 1977, το 1981, το 1985, τον Ιούνιο του 1989, τον Οκτώβριο του 1989, το 1990, το 1993 και το 2000. Το Ιούνιο του 1989 διορίζεται για πρώτη φορά υπουργός (αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας και υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Τζαννετάκη). Διετέλεσε επίσης υπουργός στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στα υπουργεία Εμπορίου, από το 1990, και Γεωργίας, από το 1991 ως το Νοέμβριο του 1992, οπότε και παραιτήθηκε αφού διαφώνησε σε θέματα αρχής. Έγραψε πολλά άρθρα και μελέτες πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού περιεχομένου, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά των Αθηνών, και πήρε μέρος σε διεθνή συνέδρια και κοινοβουλευτικές αποστολές. Υπήρξε επίσης μέλος της μόνιμης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ) κατά τη δεκαετία του '80 και σήμερα είναι μόνιμο μέλος της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας του ΝΑΤΟ. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, κυριότερα των οποίων είναι τα εξής: "Ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας" μελέτη, αυτοέκδοση, 1976· "Με τόλμη" συλλογή άρθρων και μελετών, αυτοέκδοση, 1979· "Ημερολόγιο Κίνας 1978", αυτοέκδοση, 1980· "Ιδεολογία του μεσαίου χώρου" μελέτη, αυτοέκδοση, 1981· "Η δύση του πασοκικού μύθου", εκδ. Ελληνική Ευρωεκδοτική, 1988· κ.ά.

Η Ρόδη Κράτσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών του ίδιου Πανεπιστημίου όπου άσκησε ερευνητικό έργο. Εξελέγη ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τα έτη 1999, 2004 και 2009. Είναι διεθνής πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης για την Προώθηση των Γυναικών της Ευρώπης και έλαβε το βραβείο "Γυναίκες της Ευρώπης" (Βρυξέλλες 2000). Συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς και εθνικές συναντήσεις της Unesco σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, την προώθηση του έργου των γυναικών και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934. Σπούδασε στη Νομική Σχολή της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο στο πανεπιστήμιο της Βόννης. Έχει συγγράψει βιβλία σχετικά με το Ποινικό Δίκαιο και έχει ασκήσει τη δικηγορία κυρίως σε ποινικές υποθέσεις. Είναι εκδότρια και διευθύντρια του νομικού περιοδικού ''Ποινικά Χρονικά'' και αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ποινικού Δικαίου. Από το 1978 είναι καθηγήτρια του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1981, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας και έκτοτε εκλέγεται συνεχώς στην Α' περιφέρεια της Αθήνας. Ως βουλευτής ασχολήθηκε με θέματα Δικαιοσύνης, Παιδείας, καθώς και με τα γυναικεία θέματα. Τον Οκτώβριο του 1996, προτάθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και υπήρξε η πρώτη γυναίκα υποψήφια για το αξίωμα του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, ενώ τον Απρίλιο του 2000, εξελέγη Δ' αντιπρόεδρος. Το Μάρτιο του 2004, μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές, υπήρξε η πρώτη ελληνίδα που εξελέγη πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Έχει διατελέσει: Αναπληρωτής υπουργός Παιδείας (1989), υπουργός Πολιτισμού (1989), Αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού (1990-1991), υπουργός Πολιτισμού (1991-1992), υπουργός Δικαιοσύνης (1992-1993). Είναι παντρεμένη με τον ιστορικό της φιλοσοφίας Λίνο Μπενάκη.