Ο Άλντους Χάξλεϋ γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1894 στο Γκόνταλμινγκ του Σάρεϋ στην Αγγλία. Ανήκε σε οικογένεια επιστημόνων και μεγάλων ταλέντων. Σπούδασε στο Ήτον και το Μπάλιολ. Πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο συγγραφικό έργο, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός δραματικών έργων. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής και εκδότης της Κόρχιλ-Μάγκαζιν. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '20 στην Ιταλία· οι εμπειρίες του από τη διαμονή του εκεί περιλαμβάνονται στο "Κατά μήκος του δρόμου" ("Along the road"). To 1937 o Χάξλεϋ έφυγε από την Ευρώπη για να ζήσει στην Καλιφόρνια. Από τότε, η εξερεύνηση του ψυχικού του κόσμου μέσω του μυστικισμού και των παραισθησιογόνων αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στο έργο του. Παρουσιάστηκε στα γράμματα με δύο ποιητικές συλλογές αλλά αργότερα στράφηκε στο μυθιστόρημα και στο δοκίμιο. Στα μυθιστορήματά του ανήκουν: "Κίτρινο του χρωμίου" (1921), "Γκροτέσκ" (1923), "Στο περιθώριο" (1923), "Αυτά τα γυμνά φύλλα" (1923 και 1925), "Ο μικρός Μεξικανός" (1925), "Κατά μήκος του δρόμου" (1925), "Δύο ή τρεις Χάριτες" (1926), "Στίξη και αντίστιξη" (1928),, "Νυχτερινή μουσική και ο κόσμος του φωτός" (1931), "Κείμενα και προσχήματα" (1932), "Θαυμαστός καινούριος κόσμος" (1921 και 1959) κ.ά. Στα δοκίμια του συμπεριλαμβάνονται τα : "Θέματα και ποικιλίες" (1950), "Συλλογή δοκιμίων" (1960), "Για την τέχνη και τους καλλιτέχνες" (1961), "Το νησί" (1962), "Λογοτεχνία και επιστήμη" (1963) κ.ά. Ο Χάξλεϋ έγραψε επίσης ταξιδιωτικά κείμενα και ιστορικές μελέτες όπως: "Οι διάβολοι του Λονδίνου". Στις μελέτες του ανήκουν "Οι πύλες της αίσθησης" και "Ουρανός και Άδης". Τα επόμενα έργα του έχουν χαρακτηριστεί σαν έργα ηθικού και φιλοσοφικού χαρακτήρα: "Σκοποί και μέσα", "Έπειτα από πολλά καλοκαίρια" (1939), "Η γκρίζα Εξοχότης" (1941), "Η αιώνια φιλοσοφία" (1946). Ο Χάξλεϋ στη ζωή του επισκέφτηκε πολλές χώρες. Ταξίδεψε στην Ινδία, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αμερική. Παρέμεινε γαλήνιος μακριά από συγκρούσεις και αντιθέσεις. Πέθανε στην Καλιφόρνια στις 22 Νοεμβρίου του 1963.

Η Ντόροθι Πάρκερ (1893-1967) γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1914 δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα στο περιοδικό "Vanity Fair", όπου αργότερα εργάστηκε ως κριτικός θεάτρου. Τη δεκαετία του '20 αποτέλεσε κεντρική φιγούρα της Στρογγυλής Τραπέζης του Algonquin, θρυλικής λέσχης συγγραφέων, κριτικών και καλλιτεχνών που συναντιούνταν καθημερινά στο ξενοδοχείο Algonquin του Μανχάταν. Διηγήματά της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "New Yorker", ενώ από το 1927 ανέλαβε τη στήλη βιβλίου του περιοδικού. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Enough Rope" δημοσιεύτηκε το 1926 και τέσσερα χρόνια αργότερα εκδόθηκε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έγραψε ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά, και κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, για τη συμμετοχή της στο σενάριο της ταινίας "A Star is Born" (1937).

Ο Evelyn Waugh (1903-1966) γεννήθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε στην Οξφόρδη. Το πρώτο του μυθιστόρημα "Decline and fall" κυκλοφόρησε το 1928 και γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία καθιερώνοντάς τον στο λογοτεχνικό είδος όπου έμελλε να διαπρέψει: την κοινωνική σάτιρα και την καυστική κωμωδία με επίκεντρο τη Χρυσή Νεολαία του Μεσοπολέμου και τις απεγνωσμένες προσπάθειές της να ξεφύγει από το προνομιούχο αλλά ασφυκτικό της περιβάλλον. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Πρόστυχα κορμιά", "Black mischief", "A handful of dust", "Scoop", "Brideshead revisited" κ.ά. Αξίζει ακόμη να μνημονευθεί η τριλογία των πολεμικών του αναμνήσεων με τον γενικό τίτλο "The sword of honour", καθώς και τα αποκαλυπτικά ημερολόγιά του. Όπως έγραψε ο κριτικός λογοτεχνίας Edmund Wilson, "Τα μυθιστορήματα του Έβελυν Γουώ είναι το μόνο πράγμα που γράφτηκε στην Αγγλία άξιο να συγκριθεί με το έργο του Φιτζέραλντ και του Χεμινγουέη... Νομίζω ότι θα αντέξουν στο χρόνο και ότι ο Γουώ [...] θα μνημονεύεται ως η μοναδική πρώτης γραμμής κωμική ιδιοφυΐα που εμφανίστηκε στην Αγγλία μετά τον Μπέρναρντ Σω".

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή. Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικά επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον "Ευτυχισμένο πρίγκιπα" του Όσκαρ Ουάιλντ. Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του "Οι κόκκινοι ρυθμοί" όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos ("μόρτες") γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και "φαντασίες", ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή "Η απέναντι Σελήνη" και τα δοκίμια "Έρευνες", θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, "Οι συνωμότες". Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη και τάφηκε σύμφωνα με την επιθυμία του, στην πόλη των εφηβικών του χρόνων, στο Μπουένος Άιρες.

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, από αριστοκρατική οικογένεια. Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία στη Ρωσία, η οικογένειά του εγκατέλειψε τη χώρα. Σπούδασε γαλλική και ρωσική λογοτεχνία στο κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και το 1922 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του εξέδιδε τη ρωσόφωνη εφημερίδα "Rul'". Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία οδήγησε το Βλαντιμίρ, τη γυναίκα του Βέρα και το γιο τους Ντμίτρι στο Παρίσι, το 1938, και η νίκη του Χίτλερ τους οδήγησε οριστικά στην Αμερική, το 1940, όπου έζησε και δίδαξε λογοτεχνία στο κολέγιο Γουέλεσλι, στο Στάνφορντ, στο Κορνέλ και στο Χάρβαρντ. Από το 1959 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Το 1973 τιμήθηκε με το Αμερικανικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα του που έγραψε στα ρωσικά (και απέδωσε, αργότερα, ο ίδιος στα αγγλικά), ξεχωρίζουν τα: "Γέλιο στο σκοτάδι", "Mashenka/Μαίρη", "Η άμυνα του Λούζιν", "Απόγνωση", "Πρόσκληση σ’ έναν αποκεφαλισμό", "Το μάτι", "Το δώρο" και "Ο γητευτής" (ένας πρόδρομος της "Λολίτας"), και ανάμεσα σ' αυτά που έγραψε στα αγγλικά, "Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ", "Χλομή φωτιά", "Άντα", "Επικίνδυνη στροφή", "Ο αξιοπρεπής κύριος Πνιν", "Διαφανή αντικείμενα", "Μίλησε μνήμη", "Λώρα" (ημιτελές μυθιστόρημα, που έδωσε εντολή να καταστραφεί), και φυσικά το αριστούργημά του, "Λολίτα", που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1977 στην Ελβετία, από επιδείνωση της υγείας του ύστερα από ένα πέσιμο στις πλαγιές του Νταβός, όπου ασκούσε το χόμπι του της συλλογής πεταλούδων.

Ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ γεννήθηκε το 1902 στο Leoncin της Πολωνίας, από πατέρα ραββίνο και μάνα κόρη ραββίνου. Το 1935 μετανάστευσε στην Αμερική, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1991, στη Φλόριντα, σε ηλικία 88 ετών. Το 1978 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα και παιδικά βιβλία. Όλο το έργο του είναι γραμμένο στα γίντις, τη γλώσσα των ασκενάζι Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης. Ο κόσμος των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο κόσμος των Εβραίων που μιλούν γίντις, είτε αυτοί ζουν σε κάποια πολίχνη της Πολωνίας είτε ζουν στις εβραϊκές συνοικίες της Νέας Υόρκης.

O Roald Dahl γεννήθηκε από νορβηγούς γονείς το 1916 σ' ένα χωριό της Ουαλίας. Ορφανός από πατέρα σε ηλικία δύο ετών, ο Roald φοίτησε στο περίφημο σχολείο του Ρέπτον. Λάτρης της περιπέτειας, έκανε αίτηση για μια θέση στη Shell, που το 1938 τον έστειλε στη σημερινή Τανζανία. Με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάχθηκε στη RAF. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό του όταν το αεροπλάνο του έπεσε στη Λιβύη, υπηρέτησε ως μάχιμος πιλότος στην Ελλάδα και στη Μέση Ανατολή. Το 1942, λόγω προβλημάτων υγείας, τοποθετήθηκε στην Ουάσινγκτον ως Ακόλουθος της Αεροπορίας και αργότερα σε άλλες διοικητικές θέσεις. Στην Αμερική ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα. Εκεί γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, τη χολιγουντιανή σταρ Πατρίτσια Νιλ. Παντρεύτηκαν το 1953 και απέκτησαν πέντε παιδιά. Τα χτυπήματα της μοίρας ήταν συντριπτικά: ο μοναχογιός τους τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι το 1960, η μεγαλύτερη κόρη τους πέθανε το 1962, ενώ το 1964 η Νιλ υπέστη βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο. Εκείνη την εποχή της δυστυχίας άρχισε να γράφει τα ωραιότερα βιβλία του. Η παγκόσμια αναγνώριση ήλθε σύντομα. Το 1983 πήρε διαζύγιο για να παντρευτεί την Φελίσιτι Ντ' Αμπρέ, με την οποία πέρασε ίσως τα πιο ευτυχισμένα χρόνια του, στο σπίτι τους στο Μίσεντεν, το λεγόμενο Gipsy House. O Dahl υπήρξε αντιφατική προσωπικότητα. Ήρωας πολέμου, φιλότεχνος, γενναιόδωρος, καλός οικογενειάρχης, αφοσιωμένος στα παιδιά του -αλλά και χαρτοπαίκτης, πότης, εριστικός κι αυταρχικός στις συναναστροφές του. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο του, το σαρκαστικό χιούμορ του και την απρόβλεπτη φαντασία του. Πέθανε το Νοέμβριο του 1990, αφήνοντας κληρονομιά στα παιδιά όλου του κόσμου ιστορίες που έφεραν επανάσταση στο παιδικό βιβλίο.

Ο σερ Κίνγκσλεϋ Ουίλιαμ Έιμις γεννήθηκε το 1922 στο Κλάπαμ του Λονδίνου. Φοίτησε στο City of London School και το 1941 έγινε δεκτός στο St. John's College της Οξφόρδης. Την περίοδο 1942-1945 αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του στην Αγγλική Φιλολογία για να υπηρετήσει στον πόλεμο. Από το 1949 μέχρι το 1963 δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η λογοτεχνική του σταδιοδρομία ξεκίνησε με την ποίηση, που δεν έπαψε έκτοτε να την υπηρετεί, αλλά έγινε γνωστός ως κωμωδιογράφος με το πρώτο κιόλας μυθιστόρημά του, τον Τυχερό Τζιμ (1954). Έγραψε επίσης δοκίμια, κριτικά κείμενα, σενάρια, καθώς και διηγήματα μυστηρίου και επιστημονικής φαντασίας. Πέθανε το 1995.

Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1918. Μετά το γάμο της το 1937 εγκαταστάθηκε στη Ροδεσία. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1944 και συμμετείχε στην αντικατασκοπία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συγγραφική της σταδιοδρομία ξεκίνησε μετά το τέλος του πολέμου, αρχικά με έργα ποιητικής και λογοτεχνικής κριτικής. Το πρώτο της μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1957, ενώ το πρώτο έργο της που σημείωσε επιτυχία ήταν το "Η μις Μπρόντι στο άνθος της ηλικίας της" (1961). Αφού έζησε για λίγα χρόνια στη Νέα Υόρκη, πήγε στη Ρώμη και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Τοσκάνη. Ανάμεσα στα έργα της περιλαμβάνονται τα "The Ballad of Pechham Rye" (1960), "The Bachelors" (1980) και "Aiding and Abetting" (2000). Τιμήθηκε με αρκετά λογοτεχνικά βραβεία και της απονεμήθηκε ο τίτλος της λαίδης το 1993. Πέθανε το 2006.

O Τζων Aπντάικ (1932-2009) γεννήθηκε στο Σίλινγκτον της Πενσιλβανίας. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ράσκιν της Oξφόρδης, στην Αγγλία. Από το 1955 ως το 1957 υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας "The New Yorker", όπου δημοσίευσε διηγήματα, ποιήματα και βιβλιοκριτικές. Μετά το 1957 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Μασαχουσέτη. Έγινε γνωστός ως ο συγγραφέας του καθημερινού αμερικανού της μεσαίας τάξης, με το μυθιστόρημά του "Rabbit, Run", το 1960, με ήρωα έναν 26χρονο πρώην παίκτη του μπάσκετ στο Λύκειο, τον Harry 'Rabbit' Angstrom, και τις προσπάθειές του να ξεφύγει από έναν συμβατικό γάμο και τη ρουτίνα μιας δουλειάς που δεν τον ενδιαφέρει. Ο ίδιος ήρωας εμφανίζεται και στα επόμενα βιβλία της τετραλογίας, "Rabbit Redux", 1971, "Rabbit is Rich", 1981, "Rabbit at Rest", 1990, καθώς και στο "Rabbit Remembered", 2001, από τα οποία το δεύτερο και το τρίτο τιμήθηκαν με το βραβείο Pulitzer. Ο Απντάικ εξέδωσε, συνολικά, περισσότερα από εξήντα βιβλία, μεταξύ των οποίων είκοσι οκτώ μυθιστορήματα -με τελευταίο τον "Τρομοκράτη"/"Terrorist", το 2006-, δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων, δέκα βιβλία με δοκίμια κριτικής και προσωπικά κείμενα και δέκα ποιητικές συλλογές. Τα μυθιστορήματά του τιμήθηκαν με τα βραβεία Πούλιτζερ, Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, Βραβείο Αμερικανικού Βιβλίου και Εθνικό Βραβείο Βιβλιοκριτικών, ενώ το μυθιστόρημά του "Οι μάγισσες του Ίστγουικ" (1984), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζορτζ Μίλερ το 1987 -με πρωταγωνιστές τους Τζακ Νίκολσον, Σερ, Μισέλ Πφάιφερ και Σούζαν Σάραντον- και διασκευάστηκε σε μιούζικαλ για το θέατρο. Πέθανε στο Ντάνβερς της Μασαχουσέτης τον Ιανουάριο του 2009, σε ηλικία 76 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Ο καινοτόμος, "μεταμοντέρνος" διηγηματογράφος Donald Barthelme γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1931 στη Φιλαδέλφεια της Πεννσυλβανίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, αλλά δεν πήρε ποτέ το πτυχίο του, προτιμώντας να ακούει στα διάφορα μικρά Jazz club τον Lionel Hampton και τον Peck Kelly. Αργότερα δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, του Μπάφφαλο και στο Κολλέγιο της Νέας Υόρκης. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων "Come Back, Dr Caligari" το 1964 (Little, Brown). Ακολούθησαν άλλες δέκα συλλογές, ανάμεσα τους "Η ζωή της πόλης", μτφ. Ρένα Χατχούτ, Γράμματα, 1981 (City Life, Farrar, Straus 1970). Παράλληλα έγραψε και τρία μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων και το μεταφρασμένο στη γλώσσα μας "Ο νεκρός πατέρας", μτφ. Ρένα Χατχούτ, Γράμματα, 1981. Πέθανε στις 23 Ιουλίου του 1989.

Ο τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα γεννήθηκε στο Μπρνο, το 1929, και ζει στη Γαλλία, τη δεύτερη πατρίδα του, από το 1975. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: "Το αστείο", "Η ζωή είναι αλλού", "Το βαλς του αποχαιρετισμού", "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης", "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", "Η αθανασία", καθώς επίσης τη συλλογή διηγημάτων "Κωμικοί έρωτες" -όλα στην τσέχικη γλώσσα. Όπως και τα παλαιότερα δοκίμια "Η τέχνη του μυθιστορήματος" και οι "Προδομένες διαθήκες". Τα πιο πρόσφατα όμως, μυθιστορήματά του -"Η βραδύτητα", "Η ταυτότητα" και "Η άγνοια" γράφτηκαν στα γαλλικά.

H Μπέριλ Μπέινμπριτζ γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1932 και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως ηθοποιός σε μάλλον ασήμαντους ρόλους. Με το γράψιμο καταπιάστηκε σοβαρά όταν εγκατέλειψε το θέατρο για να γεννήσει το πρώτο της παιδί. Έγραψε συλλογές διηγημάτων, δοκίμια και είκοσι μυθιστορήματα, πολλά από τα οποία απέσπασαν θετικές κριτικές και σχόλια και βρέθηκαν στη λίστα των υποψηφίων για διάφορα βραβεία. Τα μυθιστορήματά της "Η εκδρομή" ("The Bottle Factory Outing", 1974), "Μια απίστευτα μεγάλη περιπέτεια" ("An Awfully Big Adventure", 1989) και "Ο νεαρός κύριο Τζώρτζυ" ("Master Georgie" 1998), συμπεριλήφθηκαν στη μικρή λίστα υποψηφιοτήτων του βραβείου Booker, όπως άλλωστε και άλλα δύο της μυθιστορήματα ("The Dressmaker", 1973 και "Every Man for Himself", 1996). Το 2000 της απονεμήθηκε ο τίτλος της Λαίδης (Dame Commander of the Order of the British Empire, DBE), για την προσφορά της στη λογοτεχνία, ισότιμος με τον τίτλο του ιππότη για τους άντρες. Πέθανε από καρκίνο σε νοσοκομείο του Λονδίνου, στις 2 Ιουλίου 2010, σε ηλικία 77 ετών.

Ο Πήτερ Κάρεϋ γεννήθηκε στη Βικτώρια της Αυστραλίας το 1943. Σπούδασε θετικές επιστήμες, χωρίς όμως να πάρει πτυχίο. Εργάσθηκε για χρόνια σε διαφημιστικές εταιρείες. Εμφανίσθηκε στα γράμματα το 1974 με τη συλλογή διηγημάτων: "Ο χοντρός στην Ιστορία" (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Γνώση). Ακολούθησαν κι άλλες συλλογές διηγημάτων και τα μυθιστορήματα: "Bliss" (1981), "Illywhacker" (1985· υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ), "Όσκαρ και Λουσίντα" (1988· τιμήθηκε με το βραβείο Μπούκερ· στα ελληνικά από τις εκδόσεις Aquarius), "The tax inspector" (1991), "The unusual life of Tristan Smith" (1994), "Τζακ Μαγκς" (1997) και "True history of the Kelly Gang" (2001· τιμήθηκε και αυτό με το βραβείο Μπούκερ). Το 1994 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Collected stories" το οποίο περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν των διηγημάτων του. Το βιβλίο "Ο Παπαγάλος και ο Ολιβιέ στην Αμερική" περιλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψηφίων τόσο για το βραβείο Commonwealth όσο και για το βραβείο Booker 2010. Ο Κάρει έχει τιμηθεί επανειλημμένα για το σύνολο του έργου του, είναι μέλος της Royal Society of Literature, της Αυστραλιανής Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Σπουδών και της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Ζει στη Νέα Υόρκη και διδάσκει δημιουργική γραφή στο New York University.

Η Άντζελα Κάρτερ γεννήθηκε στο Sussex τον Μάιο του 1940, εν μέσω πολέμου. Μεγάλωσε στο Yorkshire, πλάι σε μια δεσποτική γιαγιά, στους κόλπους της εργατικής τάξης. Αργότερα θα θυμηθεί ξανά τα παραμύθια και τα παιδικά της χρόνια για να τροφοδοτήσουν, με την αρωγή της φαντασίας της, την ανατρεπτική γραφή της. Τόσο η ζωή της όσο και το έργο της δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστούν συμβατικά. Μπήκε στην παραγωγή από τα δεκαεννιά της χρόνια. Στα είκοσι παντρεύτηκε τον Πολ Κάρτερ, για να τον αφήσει 12 χρόνια αργότερα παίρνοντας το βραβείο Somerset Maugham. Η ίδια είπε ότι ο Μομ θα ήταν ευτυχής αν ήξερε ότι χρησιμοποίησε το έπαθλο αυτό για να "το σκάσει" από τον σύζυγό της και από τη βρετανική κουλτούρα. 'Ετσι έφθασε ως το Τόκιο. Έζησε στην Ιαπωνία για δύο χρόνια και ταξίδεψε πολύ στις ΗΠΑ και στην Ασία. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 εγκαθίσταται και πάλι στο Λονδίνο με τον νέο σύζυγό της και αποκτά μαζί του ένα γιο. Το έργο της περιλαμβάνει διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιήματα, ιστορίες για παιδιά και ραδιοακροάματα. Από τα βιβλία της προέκυψαν επίσης δύο κινηματογραφικές ταινίες ("Η παρέα των λύκων", του Neil Jordan, 1984, και "Το μαγαζάκι με τα μουσικά παιχνίδια", του D. Wheatley, 1987). Η Άντζελα Κάρτερ υπήρξε αναμφισβήτητα φεμινίστρια. Ωστόσο, έξω και πέρα από αυτό, υπήρξε και αρκετά άλλα πράγματα. Πολλοί είναι εκείνοι που "διέγνωσαν" τη φεμινιστική θέση της. Λίγοι εκείνοι που κατάφεραν να δουν το ζωογόνο, γνήσια ανατρεπτικό της πνεύμα και μια "μαγική δημοκρατία" που δεν άφηναν - τα δύο μαζί - κανένα περιθώριο για στράτευση και που εν τέλει την απέκλεισαν από το κατεστημένο της λογοτεχνίας. Δεν ήταν άλλωστε "γραφτό της" να προλάβει να εξηγηθεί. Πέθανε πρόωρα, το 1992, από καρκίνο. Ο θερμός επικήδειος λόγος του Σαλμάν Ρούσντι δεν αρκεί για να μας εξηγήσει πώς είναι αλήθεια δυνατόν να παραμένει ακόμη λίγο ως πολύ άγνωστη. (από άρθρο-παρουσίαση της Χριστίνας Οικονομίδου στην εφημερίδα "Το Βήμα", 13.1.2002)

"Έχετε κάνει ψυχανάλυση; Τι σας είπε ο ψυχαναλυτής σας;" "Συμφώνησε μαζί μου, ότι χρειάζομαι θεραπεία. Πιστεύει επίσης ότι η αμοιβή του είναι λογική..." Παρά τη διάσημη αυτή ατάκα, ο Γούντι Άλεν δηλώνει πως δεν πρέπει να συγχέεται με τους ήρωές του. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που του αρέσει να βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζει μια φυσιολογική ζωή, κοιμάται νωρίς, είναι πειθαρχημένος και σε γενικές γραμμές λειτουργεί καλά. Και ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ γι' αυτόν, αν ήταν λίγο πιο επιμελής μαθητής... Αφού τον έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και από το Σίτι Κόλετζ, ο Γούντι Άλεν άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Έγραφε κείμενα για διάφορους κωμικούς, ώσπου αποφάσισε να γίνει κωμικός ο ίδιος. Το 1964 εμφανιζόταν σε κάποιο κλαμπ της Νέας Υόρκης, όταν έγραψε το σενάριο για το "What's New Pussycat?" (Χαρέμι για Δύο), που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1969 γύρισε την πρώτη δική του ταινία, το Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Από τότε δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει, να αιφνιδιάζει και συχνά να προκαλεί ανεξέλεγκτους σπασμούς γέλιου με μια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεπερνά τις τριάντα ταινίες. Ανάμεσά τους οι "Μπανάνες", "Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ", "Ο Ειρηνοποιός", "Ο Νευρικός Εραστής", "Μανχάταν", "Σεξοκωμωδία Θερινής Νύχτας", "Ο Ατσίδας του Μπρόντγουεϊ", "Ζέλιγκ", "Οι Χάνα και οι Αδερφές της", "Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου", "Μέρες Ραδιοφώνου", "Σεπτέμβρης", "Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ", "Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν", "Ακαταμάχητη Αφροδίτη", "Όλοι Λένε Σ' Αγαπώ", "Διαλύοντας τον Χάρι", "Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού" και "Παίζοντας στα Τυφλά". Έχει επίσης γράψει τρία θεατρικά, "Μην Πίνετε το Νερό", "Ωραίος και Σέξι" (που μετέφερε και στον κινηματογράφο) και "The Floating Lightbulb", έχει εμφανιστεί σε δικά του έκτακτα τηλεοπτικά προγράμματα, και συνεργαζόταν για χρόνια με το New Yorker και άλλα έντυπα. Το έργο του πέρασε στην ιστορία του κινηματογράφου, λατρεύτηκε εξίσου από διανοούμενους και εκατομμύρια απλών θεατών και για την ανάλυσή του έχουν ξοδευτεί ποταμοί μελάνης από την κριτική, ωστόσο ο ίδιος φαίνεται να το αντιμετωπίζει εξαιρετικά προσγειωμένα: "Δεν θέλω να μείνω αθάνατος με το έργο μου. Θέλω να μείνω αθάνατος με το να μην πεθάνω". Παρά την τεράστια φήμη του και την καθολική αναγνώρισή του ως ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του καιρού μας, ο Γούντι Άλεν παραμένει ένας αξιολάτρευτα συνεσταλμένος άνθρωπος που αισθάνεται άβολα με τη διασημότητα, αν μπορούσε θα 'θελε να 'ναι κάποιος άλλος και τις Δευτέρες παίζει πάντα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια, κλαρινέτο με την ορχήστρα του σ' ένα μικρό τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης.

Η Μάργκαρετ Άτγουντ γεννήθηκε στην Όταβα του Καναδά το 1939. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο βόρειο Οντάριο και το Κεμπέκ, κι άρχισε να γράφει σε ηλικία πέντε χρόνων "διδακτικά θεατρικά έργα, ποιήματα, εικονογραφημένες ιστορίες κι ένα ημιτελές μυθιστόρημα". Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Τορόντο και πήρε το Masters στο Radcliff College, ταξίδεψε πολύ και άλλαξε διάφορα επαγγέλματα-ταμίας, σερβιτόρα, σύμβουλος κατασκηνώσεων, λέκτορας της αγγλικής λογοτεχνίας, και τέλος συγγραφέας. Εκτός από καθιερωμένη ποιήτρια, η Μάργκαρετ Άτγουντ είναι σήμερα η διασημότερη πεζογράφος και κριτικός του Καναδά. Έχει γράψει περισσότερα από 40 μυθιστορήματα, ποιήματα, παιδικά βιβλία και δοκίμια. Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής της καριέρας έχει βρεθεί υποψήφια ή έχει τιμηθεί με αμέτρητα βραβεία στον Καναδά και στο εξωτερικό, όπως το βραβείο Premio Mondello (1997), το Commonwealth (1987, 1994), το Booker (1989, 1996, 2000, 2003, 2005, 2007), και το Orange (2001, 2004). "Η φαγώσιμη γυναίκα", το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το 1969 (ελλ.: εκδ. Γράμματα). Ακολούθησε το "Surfacing/Ανάδυση", το 1972 (εκδ. Εστία), και "Η διπλή ζωή της Τζόαν Φόστερ" το 1976 (εκδ. Γράμματα). Στη χώρα μας κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα: "Η ιστορία της πορφυρής δούλης", "Η κλέφτρα κίσσα", "Μάτι γάτας", "To άλλο πρόσωπο της Γκρέις", "Ο τυφλός δολοφόνος", βραβείο Booker 2000, "Όρυξ και Κρέικ", η εκ νέου διήγηση του μύθου της Πηνελόπης και του Οδυσσέα με τίτλο "Πηνελοπιάδα", και το αυτοβιογραφικό δοκίμιο "Συνομιλώντας με τους νεκρούς". Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες πεζογράφους και κριτικούς του Καναδά. Σήμερα ζει στο Τορόντο με το σύντροφό της, το συγγραφέα Γκρέιμι Γκίμπσον.

O T.C. Boyle γεννήθηκε το 1948 στο Peekskill της Νέας Υόρκης με το όνομα Thomas John Boyle. Άλλαξε το μικρό του όνομα σε Coraghessan στα 17 του, και αργότερα σε T.C. Boyle, που καθιέρωσε σαν συγγραφικό του όνομα. Μετά την ολοκλήρωση του διδακτορικού του πάνω στην αγγλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, το 1977, άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων και συλλογών διηγημάτων έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το PEN/Faulkner Award για το βιβλίο "World's End" και το "Bernard Malamud Prize" για τη συλλογή διηγημάτων του "Τ.C. Boyle Stories". Το 2003 ήταν υποψήφιος για το National Book Award με το μυθιστόρημά του "Drop City". Oι ιστορίες του δημοσιεύονται στα μεγάλα αμερικανικά περιοδικά όπως τα "The New Yorker", "GQ", "Esquire", "Harper's", "Atlantic Monthly" και "Playboy". Ζει κοντά στη Σάντα Μπάρμπαρα με τη γυναίκα και τα τρία παιδιά τους. Περισσότερες πληροφορίες περιλαμβάνονται στην ιστοσελίδα: www.tcboyle.com.

Ο Τζόναθαν Γουίλσον είναι αθλητικογράφος της εφημερίδας "Financial Times", ενώ παράλληλα καλύπτει τα ποδοσφαιρικά γεγονότα στη βορειο-ανατολική Αγγλία για λογαριασμό της εφημερίδας "Sunday Telegraph". Είναι αρθρογράφος της εφημερίδας "Guardian Unlimited" και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στις εφημερίδες "Independent", "Independent on Sunday", "The Daily Telegraph" και "Sunday Herald", καθώς και στα περιοδικά "FourFourTwo", "Champions" και "When Saturday Comes". Το "Behind the Curtain", ένα ταξίδι στο ποδόσφαιρο της ανατολικής Ευρώπης, ήταν το πρώτο βιβλίο του Γουίλσον που έτυχε ευνοϊκής υποδοχής από κοινό και κριτικούς.

Ο Μάρτιν Έιμις γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1949 στην Οξφόρδη. Γιος του συγγραφέα Κίγκσλεϊ Έιμις, πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στο Σουόνσι της Ουαλίας, όπου δίδασκε ο πατέρας του. Στη συνέχεια βρέθηκε στο Πρίνστον για ένα χρόνο, πριν επιστρέψει η οικογένειά του στο Κέμπριτζ. Ήταν δώδεκα ετών όταν χώρισαν οι γονείς του και βρέθηκε στην Ισπανία, ακολουθώντας τη μητέρα του και τα αδέρφια του. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αγγλία και έπαιξε στον κινηματογράφο. Στη συνέχεια δεν του επετράπη να επιστρέψει στο σχολείο. Ολοκλήρωσε τα μαθήματά του σε ειδικά σχολεία, χωρίς να δείξει ιδιαίτερες ικανότητες. Με τη βοήθεια της μητριάς του Ελίζαμπεθ Τζέιν Χάουαρντ μπήκε στο Έξετερ Κόλλετζ της Οξφόρδης, αποφοίτησε από την Αγγλική Φιλολογία με άριστα. Εργάστηκε ως κριτικός βιβλίων στον "Observer" το 1971 και στη συνέχεια συμμετείχε ως συντάκτης στα έντυπα "Times Literary Supplement", "New Statesman" και "Observer", όπου διετέλεσε ειδικός συγγραφέας από το 1980. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Σόμερσετ Μομ (1974) για το βιβλίο του "The Rachel Papers" (1973), ενώ το μυθιστόρημά του "Το βέλος του χρόνου" (1991) ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Booker. Έχει δημοσιεύσει ακόμη τα μυθιστορήματα "Dead Babies" (1975), "Success" (1978), "Other People: A Mystery Story" (1981), "Money: A Suicide Note" (1984), "London Fields" (1989), τη συλλογή διηγημάτων "Einstein's Monsters (1987), και τα δοκίμια "Invasion of the Space Invaders: An Addicts' Guide" (1982), "The Moronic Inferno and Other Visits to America" (1986) και "Visiting Mrs Nabokov" (1993).

Ο Μάλκολμ Μπράντμπερι γεννήθηκε το 1932 στο Sheffield της Αγγλίας, από πατέρα σιδηροδρομικό. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Harrow, ώσπου η οκογένειά του μετακόμισε στο Nottingham, εξαιτίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σπούδασε στα πανεπιστήμια του Λέστερ και του Λονδίνου, παντρεύτηκε τη βιβλιοθηκονόμο του Nottinghamshire και ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα το 1959 στο πανεπιστήμιο Hull και αργότερα στο East Anglia. Μαζί με τον Angus Wilson, εισήγαγαν το 1965 το περίφημο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής (creative writing) στο πανεπιστήμιο East Anglia, που επρόκειτο να αποτελέσει σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά νέων άγγλων συγγραφέων, του λεγόμενου "New British writing" (στους αποφοίτους του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, οι Ian McEwan και Kazuo Ishiguro). Ο Μάλκολμ Μπράντμπερι κράτησε το πόστο ως τη συνταξιοδότησή του, το 1995, οπότε τον διαδέχτηκε ο ποιητής Andrew Motion. Τιμήθηκε με τους τίτλους Commander of the British Empire (CBE), το 1991, Ιππότης του Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων, το 2000, για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία, καθώς και με τον τίτλο του Sir. Πέθανε στο σπίτι του, στο Norwich, από πνευμονία, στις 28 Νοεμβρίου 2000. Οι περισσότερες από 40 φιλολογικές εργασίες που άφησε ο Μάλκολμ Μπράντμπερι αποβλέπουν, χωρίς κανένα πνεύμα ελιτισμού, στη διάδοση της αγάπης για τη "σοβαρή" λογοτεχνία στο ευρύ κοινό, καθώς και στη διάδοση του σύγχρονου μυθιστορήματος. Από τα έργα του ξεχωρίζουν: "Phogey!, or How to Have Class in a Classless Society", 1960, "All Dressed up and Nowhere to Go: The Poor Man's Guide to the Affluent Society", 1962, "Evelyn Waugh", 1962, "(ed.) E.M. Forster: A Collection of Critical Essays", 1966, "What is a Novel?", 1969, "Metaphysical Poetry", 1970, "A Passage to India: A Casebook", 1970, "The Social Context of Modern English Literature", 1971, "The American Novel and the Nineteen Twenties", 1971, "Shakespearean Comedy", 1972, "Victorian Poetry", 1972, "Medieval Drama", 1973, "Possiblities: Essays on the State of the Novel", 1973, "Outland Dart: American Writers and European Modernism", 1979, "Mensonge: My Strange Quest for Henri Mensonge, Structuralism's Hidden Hero", 1987, "From Puritanism to Postmodernism: A History of American Literature", 1991, "The Modern British Novel", 1993. Ταυτόχρονα, κρατώντας με ιδανικό τρόπο την ισορροπία ανάμεσα στον θεωρητικό και τον συγγραφέα, έγραψε σενάρια για την τηλεόραση και δημοσίευσε στη διάρκεια της καριέρας του οκτώ, όλα κι όλα, απολαυστικά μυθιστορήματα, που μπορούν να διαβαστούν σαν σάτιρα των ιδεών της εποχής του: "Eating People is Wrong/Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους", 1959, "Stepping Westward", 1965, "The History Man/Ο άνθρωπος Ιστορία", 1975, "Rates of Exchange/ Τιμές συναλλάγματος", 1982, "Why Come to Slaka?", 1986, "Cuts", 1987, "Doctor Criminale/ Δόκτωρ Κριμινάλε", 1992, "Στο δρόμο για το Ερμιτάζ", 2000. Το πιο διάσημο απ' όλα, ο "Άνθρωπος Ιστορία"-με θέμα τον ετερόκλητο, γυναικά, αριστερό καθηγητή της Ιστορίας Χάουαρντ Κερκ- τιμήθηκε με το βραβείο Heinemann της Royal Society of Literature και γυρίστηκε σήριαλ για την τηλεόραση του BBC με πρωταγωνιστή τον Antony Sher. Μαζί με τον Κίνγκσλεϊ Έιμις, τον Ντέιβιντ Λοτζ και τον Χάουαρντ Τζέικομπσον θεωρείται ότι καλλιέργησαν το είδος του σατιρικού ακαδημαϊκού (ή πανεπιστημιακού) μυθιστορήματος, του "campus novel". Ωστόσο, ο ίδιος δεν φαίνεται να συμφωνούσε και τόσο: "Οι ιστορίες μου αφορούν διανοούμενους που έχουν το χάρισμα της ειρωνείας και που τους απασχολούν ζητήματα μεταβολής, απελευθέρωσης και ουμανισμού. Επομένως, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιονδήποτε άλλο χώρο εκτός από αυτόν του πανεπιστημίου". Μια ολόκληρη γενιά νέων άγγλων συγγραφέων αντιμετώπιζε μέχρι το τέλος τον Μάλκολμ Μπράντμπερι με ευγνωμοσύνη. Ανάμεσά τους, ο βραβευμένος με Booker Ίαν Μακ Γιούαν, δήλωσε τη μέρα του θανάτου του στο Radio 4: "Θεωρώ εξαιρετική τύχη το γεγονός ότι ήμουν μαθητής του. Κάθε φορά που τέλειωνα μια ιστορία, είχα το προνόμιο της πλήρους και απερίσπαστης προσοχής του Μάλκολμ... της δεκτικής, ευσυνείδητης λογοτεχνικής του κρίσης. Ο Μάλκολμ ήταν ένα θαυμάσιος πρεσβευτής του μυθιστορήματος σ' όλο τον κόσμο. Αφιέρωσε τη ζωή του στη γιορτή του μυθιστορήματος".