Από πολύ παλαιά, όντας Διοικητής της Σχολής των Ναυτικών Δοκίμων (1983-84), σε επίσημες ομιλίες και γραπτές διαταγές αποκαλούσα τη Σχολή, Μοναστήρι του Ναυτικού. Εκεί, πρωτοπλάθεται η σχέση του αξιωματικού του Π.Ν. με το έθνος, μέσα από τη θάλασσα. Το "πηδάλιο" του μοναχού γίνεται εδώ το "εγκόλπιο" του Ναυτικού Δοκίμου. Αλλά και αργότερα ως Αρχηγός Στόλου (1987-89), αποκαλούσα τα πλοία πλωτά μοναστήρια και τα νησιά, αγκυροβολημένα πλοία. Το πρώτο μου επέτρεπε να συνεννοούμαι καλύτερα με τα πληρώματα του στόλου επάνω σε ζητήματα αποστολής, ηθικών αξιών, εκπομπής συμβολισμών καί καθορισμού προτύπου συναδελφότητας και τρόπου ζωής. Το δεύτερο με διευκόλυνε να συνεργάζομαι με το Στρατό Ξηράς (την ηγεσία του) στο χώρο του Αιγαίου. Πλοία και νησιά συνθέτουν μια ενότητα για την ασφάλεια της Ελλάδας. Η ενότητα αυτή έχει και πνευματικές προεκτάσεις.
Μέσα από ένα τέτοιο φορτίο ανησυχιών και προβληματισμού επέλεξα στο βιβλίο μου αυτό να συζεύξω, με τις ελάχιστες γνώσεις που διέθετα, το χριστιανικό μήνυμα, όπως βγαίνει από εικόνες της θάλασσας, με την αρχαία ελληνική γραμματεία. Γι' αυτό, παρακαλώ τον αναγνώστη να δει τη σύζευξη αυτή, περισσότερο σαν προσπάθεια και λιγώτερο σαν αποτέλεσμα.