"Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου", την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: "Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;"

"Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει", της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: "Μιλάω για την ηρωίνη, γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά".

Και... "Πάνω κάτω η Πατησίων / Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά / που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών / Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς. Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα / γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο". Και πάλευε για την απελευθέρωση των αναρχικών Φίλιππα και Σοφίας Κυρίτση. Μετά αγκάλιασε όλους τους κρατούμενους: "'Εχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά / είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές / ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες / Η μοναξιά / η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω / είναι τσεκούρι στα χέρια μας / που πάνω απ' τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει".

Θα μείνει αυτό που ήμασταν! Όταν ήμασταν όλοι μαζί, παρόντες - ακούς Κατερίνα; Με μαύρα πέτσινα μπουφάν στις πλατείες και στους δρόμους. Το πιστέψαμε τότε. Πως θα ήμασταν για πάντα μαζί. Εμείς και άλλοι πολλοί. Όλοι, εκτός από τους πουλημένους. Αγαπηθήκαμε και τότε μπορούσαμε και πράγματι μπορούσαμε απλώς και μόνο γιατί πιστεύαμε πως μπορούσαμε.