Ο Matei Visniec γεννήθηκε στο Radauti, στη βόρεια Ρουμανία, το 1956. Από πολύ νέος παθιάζεται με τη λογοτεχνία και διαβάζει Κάφκα, Ντοστογιέφσκι, Πόε, Λωτρεαμόν... Του αρέσουν οι σουρεαλιστές, οι ντανταϊστές, το θέατρο του παραλόγου και του γκροτέσκου, η ονειρική ποίηση, η λογοτεχνία του φανταστικού, ο μαγικός ρεαλισμός του λατινοαμερικάνικου μυθιστορήματος, κοντολογίς όλα εκτός από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Πηγαίνει στο Βουκουρέστι να σπουδάσει φιλοσοφία και αρχίζει τη συγγραφική του δραστηριότητα. Δημοσιεύει ποιήματα και το 1984 βραβεύεται για τη συλλογή "Ο σοφός την ώρα του τσαγιού". Αντίθετα, τα θεατρικά του έργα απαγορεύτηκαν όλα από τη λογοκρισία. Τον Σεπτέμβριο του 1987 ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Από τότε ζει στη Γαλλία, εργάζεται ως δημοσιογράφος στο ραδιοφωνικό σταθμό Radio France Internationale και γράφει θεατρικά έργα στα γαλλικά. Το 1992 ανεβάστηκε για πρώτη φορά έργο του στη Γαλλία, "Τα άλογα στο παράθυρο". Ακολούθησε το ανέβασμα πολλών ακόμη έργων στο Παρίσι, στη Λα Ροσέλ, στη Λυόν, στη Μασσαλία, στη Νίκαια, στο φεστιβάλ της Αβινιόν, κ.ά. Έργα του ανεβάζονται, επίσης, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Δανία, στην Αυστρία, στην Πολωνία, στη Φινλανδία, στην Ιταλία, στην Τουρκία, στις ΗΠΑ και στη Βραζιλία. Στη Ρουμανία, μετά την πτώση του Τσαουσέσκου (1989), γίνεται ένας από τους πολυπαιγμένους συγγραφείς, με τριάντα έργα ανεβασμένα στο Βουκουρέστι και σε άλλες πόλεις της χώρας. Το 1996 το Εθνικό Θέατρο της Τιμισοάρα οργάνωσε ένα φεστιβάλ Visniec με τη συμμετοχή δώδεκα θιάσων που παρουσίασαν έργα του. Από το 1992 η παρουσία του στις γαλλικές σκηνές είναι διαρκής, με περισσότερα από 20 έργα, ανάμεσα στα οποία: "Τα άλογα στο παράθυρο", "Διαλυμένο θέατρο ή Ο άνθρωπος σκουπιδοτενεκές", "Παπαράτσι", "Τρεις νύχτες με τον Μάντοξ", "Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης", "Πώς να γίνω πουλί", "Ζητείται ηλικιωμένος κλόουν", "Η ιστορία των αρκούδων πάντα όπως την αφηγείται ένας σαξοφωνίστας που έχει φιλενάδα στη Φρανκφούρτη", "Ο ποντικός, ο βασιλιάς και ο γελωτοποιός του", "Μηχανή Τσέχωφ", "Η ιστορία του κομμουνισμού παρουσιασμένη σε ψυχοπαθείς", "Με τις τσέπες γεμάτες ψωμί", "Ο τελευταίος Γκοντό", "Προσοχή στις ηλικιωμένες κυρίες που τις ρημάζει η μοναξιά", "Τι να το κάνουμε το βιολοντσέλο;".