Η εξωτερική βιογραφία του Sigmund Freud - σε αντίθεση με την εσωτερική του, η οποία φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του τραγικού - δεν ήταν, αν τη δει κανείς συνολικά, ούτε πολύ ασυνήθιστη ούτε πολύ θεαματική. Δέκα χρόνια πριν από τον θάνατο του εξήγησε ενώπιον του Edward Bernay ότι η ζωή του "κύλησε εξαιρετικά ήσυχα και χωρίς περιεχόμενο, και με λίγα στοιχεία προς ταξινόμηση". Ο βιογράφος του Freud, ο Peter Gay, συμπλήρωσε αυτή τη δήλωση με τρόπο λακωνικό: "Γεννήθηκε, σπούδασε, ταξίδεψε, παντρεύτηκε, άσκησε την ιατρική, έκανε τις διαλέξεις του, δημοσίευσε, συγκρούστηκε, γέρασε, πέθανε". Επίσης, ο Freud κατ' ουσίαν πέρασε ολόκληρη τη ζωή του, 78 χρόνια, στη Βιέννη, σε μια πόλη με την οποία τον έδενε ένα δυνατό αίσθημα αγάπης και μίσους μαζί. Όταν λίγο πριν πεθάνει έπρεπε να την εγκαταλείψει, έγραψε: "Το αίσθημα θριάμβου της απελευθέρωσης μπερδεύεται πάρα πολύ με τον μηχανισμό της λύπης, διότι έχει κανείς αγαπήσει πολύ τη φυλακή από την οποία τον αφήνουν να φύγει". Το μη θεαματικό, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην ιδωτική ζωή του Freud, είναι αντίστοιχο της διαρκώς παρούσας βιεννέζικης λεπτότητας, η οποία αποτελεί την ατμόσφαιρα στην οποία αναπτύχθηκε και ωρίμασε ένα έργο που μπορεί να μην έχει από μόνο του κάτι που να είναι ειδικά βιεννέζικο, ωστόσο έχει σίγουρα τις ρίζες του σε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη, για την οποία ο Freud έτρεφε εξαιρετικά έντονα συναισθήματα.
[...] (από τη σελίδα 7 του βιβλίου)