Η ποιήτρια Ελένη Βακαλό, αναμετρώμενη με το υπαρξιακό έρεβος -που καθορίζεται έντονα και από το μεταπολεμικό κοινωνικοπολιτικό κλίμα- στρέφεται κατά την ώριμη φάση της ποιητικής της παραγωγής προς ό,τι προηγείται του λυρισμού, του συναισθηματικού εν ολίγοις σχολιασμού των πραγμάτων: προς τα πράγματα τα ίδια, την ανασύσταση των οποίων επιχειρεί μέσω της ποιητικής λειτουργίας. Στον αντίποδα της υπερρεαλιστικής υπέρ πραγματικότητας η ποίηση της Βακαλό συγκροτείται πρωτίστως ως εγχείρημα πραγματογνωσίας-ονοματοθεσίας, κατά το οποίο ό,τι ενδιαφέρει είναι η απόδοση του άλλου του πράγματος, νοούμενο ως το γλωσσικό/ποιητικό του ισοδύναμο, «πράγμα» και αυτό. Εστιάζοντας σ' ένα φυσικό μάλλον παρά σ' ένα ανθρωπογενές περιβάλλον, καθώς και στην πρωταρχικότητα της αφής και των λοιπών αισθήσεων έναντι της όρασης, η Βακαλό υιοθετεί μια ποιητική της τυφλότητας, μέσω της οποίας αναδεικνύει την ανάγκη μιας εξ υπαρχής προσπέλασης και γνώσης του κόσμου, καθώς και τη σωματικότητα της γνώσης εν γένει, σηματοδοτώντας την άρση του δυϊσμού σώματος και λόγου, λέξης και πράγματος, υποκειμένου και αντικειμένου.