Ο Τάκης Νικολάου, παιδί μιας εννεαμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1942. Στην τρυφερή ηλικία των δύο ετών γνώρισε με το χειρότερο τρόπο τη φρίκη και την αγριότητα του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων από τους Γερμανούς κατακτητές. Ήταν ένα από τα παιδιά που πέταξαν από τα παράθυρα του δημοτικού σχολείου οι αποκλεισμένες στις αίθουσες άμοιρες και κατατρεγμένες μάνες, προκειμένου να τα σώσουν από τις φλόγες που κατάκαιγαν την πόλη, από τη μια μέχρι την άλλη άκρη. Περιμαζεύτηκε από μια θεία του, για να βρεθεί κοντά στη μάνα του και στ' αδέρφια του έπειτα από δέκα μέρες περίπου. Μέσα στο μεταπολεμικό περιβάλλον της αφανισμένης πόλης μεγάλωσε, με την ίδια ιδιότυπη ψυχολογία όλων των ορφανών παιδιών των Καλαβρύτων. Μαζί μ' αυτά τα παιδιά έμαθαν και τα γράμματα του δημοτικού και του γυμνασίου, μέχρι που η ανέχεια και η ανάγκη της δημιουργίας και της αποκατάστασης, έσπρωξαν μερικά απ' αυτά στη μετανάστευση του εξωτερικού και του εσωτερικού. Έτσι, ο Τάκης Νικολάου βρέθηκε στην Αθήνα, να ασχολείται επαγγελματικά με τη στοιχειοθεσία εφημερίδων, περιοδικών και βιβλίων Μια δουλειά που τον βοήθησε να αγαπήσει το διάβασμα και, με τον καιρό, και το γράψιμο. Ερασιτεχνικά συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά (με άρθρα του, χρονογραφήματα, ευθυμογραφήματα και άλλες συνεργασίες), ενώ ποιήματά του συμπεριλήφθησαν σε πολλές ανθολογίες. Το πρώτο του βιβλίο αφορούσε το Τυφλό Σύστημα Δακτυλογράφησης και συνοδευόταν από Ορθογραφικό Οδηγό Αμφισβητούμενων Λέξεων. Ακολούθησε "Το μήνυμα του αιώνα", πολιτικοκοινωνικό κείμενο που πήρε πολύ θετικές κριτικές (μεταφρασμένο και στ' αγγλικά), και μια ποιητική συλλογή του, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Παρασκήνιο. Σήμερα ασχολείται με το μυθιστόρημα. Συνταξιοδοτήθηκε με την αλλαγή της τεχνολογίας στον Τύπο (σε αρκετά νεαρή ηλικία), οπότε επέστρεψε στα Καλάβρυτα. Η αγάπη του για τον τόπο που τον γέννησε, τον έσπρωξε να ασχοληθεί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για αρκετά χρόνια. Από το 1991 μέχρι το 1994 διετέλεσε Δήμαρχος Καλαβρύτων.