Ο «τύπος» της σύμβασης εμπορικής διανομής διαμορφώνεται από τις συναλλαγές. Παρουσιάζονται λοιπόν παροχές που, κατά περίπτωση, αποτελούν το κύριο αντικείμενο της σύμβασης (π.χ. ρήτρες ελαχίστων πωλήσεων, υποχρέωση διείσδυσης στο αγοραστικό κοινό κ.λπ.) και η πιθανότητα σύμμιξής τους σε μία σύμβαση, καθώς και οι κανόνες που διέπουν το νομικό χαρακτηρισμό μιας τέτοιας σύμβασης.

Αναλύεται επίσης η επίδραση της «ενσωμάτωσης» του διανομέα στο σύστημα του παραγωγού και καθορίζονται τα όρια παρέμβασης του τελευταίου στην υπόθεση της διαχείρισης της διανομής, με βάση το κριτήριο της διανομής των κινδύνων. Ασκείται κριτική στην κρατούσα μέχρι στιγμής νομολογίας η οποία δεν αποδέχεται ουσιαστικά την αυτοτέλεια της σύμβασης εμπορικής διανομής, εφαρμόζοντας σ’ αυτήν τις διατάξεις που διέπουν την εμπορική αντιπροσωπεία, χωρίς αναζήτηση στοιχείων αναλογίας προς αυτήν.
Στην συνέχεια παρατίθενται οι γενικοί κανόνες του δικαίου που διέπουν το πέρας της σύμβασης και εξετάζεται η εφαρμογή τους σε κάθε περίπτωση λύσης της σύμβασης, με έμφαση στις περιπτώσεις καταχρηστικής λύσης. Τέλος, εξετάζονται οι μετασυμβατικές υποχρεώσεις των μερών, π.χ. η μετασυμβατική απαγόρευση ανταγωνισμού ή η αναλογική επιδίκαση αποζημίωσης πελατείας, με απαρίθμηση των στοιχείων που επιτρέπουν την αναλογική εφαρμογή της σχετικής διάταξης του π.δ. 219/1991.