Αργά κατάλαβα πως η ζωή είναι μια ευκαιρία να υπάρξεις, όπως λέει ένας Ινδός φίλος. Εγώ όμως τη χρησιμοποίησα για να ξεχνάω αυτό ακριβώς. Και σαν δειλός, αυτό το χρέωνα στην κυρία Δάφνη και στους γκόμενούς της. Και όχι στη δική μου αδυναμία να ζήσω αληθινά. Γιατί αυτό φοβόμουνα πιο πολύ. Τη ζωή. Δηλαδή, την αλήθεια. Και την πάλεψα με νύχια και με δόντια, μπουκωμένος με τη γεύση του χόρτου και με ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μου. Για να κοιμάμαι.
Και τώρα, που ό,τι κυνηγούσα τόσο καιρό να σκοτώσω είναι εδώ κοντά μου, και καταλαβαίνω πως δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, είναι αργά. Θα μεταμορφωθώ σε έναν ατέλειωτο ύπνο, χωρίς ξύπνημα, και από πολεμιστής θα γίνω νεκρός.
Και θα μείνω με την απορία, γιατί τόσος κόπος και τόση αγωνία, αφού ούτε ο φόβος έλειψε, ούτε η αλήθεια του με εγκατέλειψε ποτέ;
Ήσουνα το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που δε μου ζήτησε τίποτα και μου έδωσε αυτό που πάντα ζητούσα. Όμως φαίνεται ότι, ενώ εσύ αγαπάς να επιστρέφεις, εγώ δεν αγάπησα αρκετά για να τα καταφέρω. Το δικό μου εισιτήριο επιστροφής έμεινε εδώ στην Ινδία. Και το βρήκε κάποιος τυχερός στο δρόμο του, αφού ήταν ανώνυμο.