Με τον όρο απόκρυφη γνωστική ανθρωπολογία ο συγγραφέας εισάγει την απάντηση που μπορεί να προσφερθεί σχετικά με την ουσία και τα προβλήματα του ανθρώπου από την πλευρά των κειμένων των γνωστικών, που καταδίκασαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι ως αιρετικά. Η δημιουργία του ανθρώπου, η ουσία της ανθρώπινης φύσης, ο δυϊσμός, η αμαρτία και τα αποτελέσματά της, η σωτηρία του ανθρώπου και η επανατοποθέτησή του στην κοινωνία του Θεού-Πατέρα μέσω της γνώσης, είναι μερικά από τα ανθρωπολογικά θέματα στα οποία δίνει απάντηση η δυϊστική αποκάλυψη των γνωστικών.
Ο συγγραφέας αναλύοντας την πεποίθηση των γνωστικών ότι ο άνθρωπος είναι δέσμιος της ύλης και γι' αυτό είναι ένα ξεπεσμένο βιολογικό ον, φθάνει μέχρι τον ολοκληρωτικά αυτόνομο άνθρωπο του σύγχρονου βιοτεχνολογικού πολιτισμού, μέσα στα πλαίσια του οποίου η ύλη, η σάρκα, έχει δεχθεί τόσες μεταλλάξεις, γονιδιακές διαφοροποιήσεις και αλλοιώσεις, ώστε στην ουσία έχει απολέσει την πρωταρχική της οντολογική σημασία και αξία. Ο Ιησούς, όμως, ο νέος άνθρωπος, είναι η μόνη αλήθεια και το ύψιστο κριτήριο της γνωστικής ανθρωπολογίας, η οποία προσφέρει στον άνθρωπο το δρόμο προς την αποδέσμευση από την φθοροποιό ύλη, που είναι η φυλακή του πνεύματος. Με αφετηρία και τέρμα αυτήν την δυαρχική βάση, η γνωστική ανθρωπολογία εξετάζει μέσα από ένα μυστηριακό και τις περισσότερες φορές αινιγματικό φάσμα όλα τα προβλήματα, που απασχολούν ακόμη και τον σύγχρονο άνθρωπο, που βολοδέρνει ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα.