Αμαζόνιος: Η χώρα της κανέλας, το βασίλειο των μυθικών αμαζόνων, η χώρα της Ομάγουα, το χρυσό Ελδοράδο, η Αμαζονία, η καρδιά της Βραζιλίας. Ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου που ήταν γνωστός πολύ πριν εξερευνηθεί. Από την κατάκτηση του Περού και πέρα φήμες για χώρες γεμάτες μυθικά πλούτη και παραδεισένιους τόπους διαδίδονταν παντού. Ένα παλιός μύθος των Ινδιάνων λέει πως ο Δημιουργός έκανε απλώς ένα πρόχειρο σχέδιο της περιοχής του Αμαζονίου και ανέθεσε στους ανθρώπους να το συμπληρώσουν και να το τελειοποιήσουν. Η εξερεύνηση του Αμαζονίου κατά κάποιο τρόπο ταυτίζεται με το μύθο. Ακόμα και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί.
Ο πρώτος που κατέπλευσε τον Αμαζόνιο ήταν ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα. Στην αποστολή αυτή συμμετείχε ο απαραίτητος μοναχός Γασπάρ ντε Καρβαχάλ, ο οποίος έκπληκτος απ' όσα έβλεπε και ζούσε γράφει:
"Μάθετε λοιπόν ότι είναι υπήκοοι και υποτελείς των Αμαζόνων, κι όταν έμαθαν τον ερχομό μας, πήγανε να τους ζητήσουν βοήθεια, κι ήρθανε δέκα ή δώδεκα απ' αυτές, τόσες τουλάχιστον είδαμε εμείς, και μπήκανε μπροστάρηδες στους Ινδιάνους σαν να ήταν αρχηγοί. Με τόση ανδρεία πολεμούσανε εκείνες οι γυναίκες που δεν τολμούσανε να στρέψουν τις πλάτες τους οι Ινδιάνοι κι όποιος πισωγύριζε μπροστά μας, τον σκοτώναν με ξυλιές, κι αυτή ήταν η αιτία που πολεμούσαν τόσο σκληρά... Οι γυναίκες αυτές είναι πανύψηλες, με δέρμα κάτασπρο κι έχουνε πολύ μακριά μαλλιά, πλεγμένα σε πλεξούδες που τυλίγουν γύρω απ' το κεφάλι τους. Είναι γεροδεμένες και τριγυρνάνε γυμνές, μόνο τα απόκρυφά τους καλύπτουν..."
Είκοσι χρόνια αργότερα, η σαγήνη του μυθικού Ελδοράδο οδηγεί στην οργάνωση μιας δεύτερης αποστολής προς αναζήτησή του. Ο Πέδρο ντε Ουρσούα παρασυρμένος απ' όσα διαδίδονταν για τα αμύθητα πλούτη της "χώρα της Ομάγουα", ξεκινάει συντροφευόμενος από τον Λόπε ντε Αγκίρε, έναν άντρα βίαιο και γεμάτο πάθος, που δεν διστάζει να δολοφονήσει τον αρχηγό της αποστολής, επαναστατώντας contra omnes και να οδηγήσει αυτός μόνος την αποστολή στα βάθη του Αμαζονίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μετατραπεί η εξερεύνηση σε μια σειρά αιματηρών επεισοδίων που κορυφώνονται με το θάνατο και του ίδιου του Αγκίρε, της "Μάστιγας του Θεού" όπως τον αποκαλεί και με συγκλονιστικό τρόπο τον αποτυπώνει ο μεγάλος σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτζογκ στην ομώνυμη ταινία του.