Δεν είχε τολμήσει ποτέ εκείνη. Δεν είχε απαιτήσει. Έπνιγε τις εσωτερικές της φωνές σε μιαν ατέρμονη σιωπή. Κι όλοι σχεδόν παρερμήνευαν την αθόρυβη εικόνα της. Τους ξεγελούσε, χωρίς να το επιδιώκει, και πίστευαν πως ήταν κι ευτυχισμένη.
Στην πραγματικότητα, μέσα στη σιωπή και την ακινησία της ζωής της, η ψυχή της, με παιδιάστικη λαχτάρα, διψούσε για... ψυχή και αρώματα ονείρου.
Δεν το 'ξερε ούτε η ίδια. Έκανε πως δεν το 'ξερε ή δεν επέτρεπε στον εαυτό της να το συνειδητοποιήσει. Σιωπούσε και κινούνταν πάντα στις ίδιες διαδρομές. Σε μια ευθεία μονότονη, απαράλλακτη, παίζοντας για χρόνια... κουτσό, χωρίς ποτέ να πατήσει τη γραμμή!
Ώσπου εκείνος, ο μάγος-άγγελος, την κοίταξε ίσια στα μάτια κι από κει ως τα κατάβαθα του είναι της και, διδάσκοντάς τη λόγο αγάπης, σκόρπισε τη νεφέλη της σιωπής. Σαν σε θαύμα, άπλωσε το χέρι του και χάραξε τον δρόμο τους απ' την αρχή για της ζωής το πανηγύρι· σήκωσε μαζί της την άγκυρα για ένα ταξίδι ατελεύτητο σε γαληνεμένη θάλασσα.