Ο Αδαμάντιος Λεμός, μαθητής του Κάρολου Κουν, από τους παλιούς, υπήρξε ηθοποιός μεγάλων θιάσων στα πρώτα του βήματα [Μαρίκας Κοτοπούλη, Κατερίνας Ανδρεάδη, Θυμελικού Θιάσου Λίνου Καρζή, "Θεάτρου Τέχνης" Κάρολου Κουν]. Κάλυψε τις θεατρικές ανάγκες του ελληνισμού της Αιγύπτου και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής αρχικά με το Συγκρότημα Ψυχαγωγίας Ενόπλων Δυνάμεων και μετά με προσωπικό θίασο. [1942-1944]. Ταυτόχρονα ηθοποιός, σκηνοθέτης, θιασάρχης, σκηνογράφος και οργανωτής του Πρώτου Παγκύπριου Επαγγελματικού Θεάτρου, του "Προμηθέα", 1944-1946. Για την προσφορά του αυτή τιμήθηκε από την Κυπριακή Πολιτεία. Ο Λεμός ξεκίνησε την πρώτη πανελλαδική θεατρική έρευνα με σκοπό την ανακάλυψη και προβολή των νέων μεταπολεμικών θεατρικών δυνάμεων [1947-1952], η οποία είναι αναλυτικά καταγραμμένη στον καθημερινό και περιοδικό τύπο της εποχής από το σύνολο των κορυφαίων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης: Αιμίλιος Χουρμούζιος, Άγγελος Τερζάκης, Άλκης Θρύλος, Λέων Κουκούλας, Μανόλης Σκουλούδης, Μιχάλης Περάνθης, Μιχ. Ροδάς, Μάριος Πλωρίτης, Δημήτρης Μπόγρης. Γρηγόρης Ξενόπουλος και πολλοί άλλοι. Το γεγονός το επιβεβαιώνει και η απόφαση της "Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων" να τον τιμήσει για τη συνολική προσφορά του στο νεοελληνικό θέατρο και ειδικότερα για τα 28 πρωτοπαρουσιαζόμενα ελληνικά έργα που παρουσίασε σε καιρούς δύσκολους, όταν η κουλτούρα και ο πολιτισμός ήταν λέξεις άγνωστες ή χωρίς νόημα. Σ' αυτή τη σκοταδιστική εποχή τόλμησε να ξεκινήσει αυτοδύναμα την πρώτη ερευνητική πρωτοποριακή εξόρμηση κτίζοντας για το σκοπό αυτό θέατρο, τα "Διονύσια", στην Καλλιθέα. Ενέργεια επίσης πρωτοποριακή, αφού μαζί σηματοδοτεί και την πρώτη θεατρική αποκέντρωση ποιοτικού για την εποχή θεάτρου εκτός του κέντρου της Αθήνας. Ανάμεσα στις ερευνητικές προσπάθειες του "Θιάσου Λεμού" είναι και η ανακάλυψη του πρύτανη θεατρικών συγγραφέων και ακαδημαϊκού Ιάκωβου Καμπανέλλη το 1950. Ακολουθούν οι επίσης πρωτοεμφανιζόμενοι τότε: Νότης Περγιαλής, Γεράσιμος Σταύρου, Σωτήρης Πατατζής, Αλέκος Γαλανός, Κώστας Πρετεντέρης, ο μουσουργός Αργύρης Κουνάδης και πολλοί άλλοι που διαπρέπουν στο θέατρο ως συγγραφείς, σκηνοθέτες, θεατροδάσκαλοι, σκηνογράφοι, ηθοποιοί, που ο ιστορικός Γιάννης Σιδέρης ονομάζει "πνευματικά τέκνα του Λεμού". Ακόμα να προστεθεί πως ο Λεμός ήταν ο πρώτος που ενστερνίστηκε και πραγματοποίησε την ιδέα του ανοιχτού χωρίς σκηνή θεάτρου σε μορφή λαϊκού πανηγυριού, σε πλατείες και ανοιχτούς χώρους, σε νησιά και σε πόλεις της ελληνικής επικράτειας. Η πρώτη [πιλοτική] παράσταση δόθηκε στο "Αρχαίο θέατρο Άργους" με τον "Αγαπητικό της βοσκοπούλας" το 1952, που την παρακολούθησαν 8.000 θεατές με τη συνεργασία του νεοσύστατου τότε χορευτικού συγκροτήματος "Λαϊκών χορών και τραγουδιών" της Δώρας Στράτου. Μια ακόμη περίπτωση πρωτοποριακής προσφοράς του Λεμού στον ελληνισμό της Αμερικής, είναι η καθιέρωση του "Οργανισμού Ελληνικού Θεάτρου Αμερικής" [1957-1967], του οποίου υπήρξε ιδρυτής και εμψυχωτής. Για δέκα συνεχή χρόνια περιόδευε στις Μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ και Καναδά, όπου υπήρχε συμπαγής μάζα ελληνισμού, δίνοντας εκατοντάδες παραστάσεις, με κέντρο και ορμητήριο τη Νέα Υόρκη. Και τότε, την αποφράδα 21η Απριλίου 1967, σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, με διακήρυξη του από σκηνής ο Λεμός εξέφρασε έντονα την αντίθεσή του στη δικτατορία με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του. Ένα άρτιο πανέμορφο θέατρο το "Maidman Playhouse" στο Μανχάταν, με μισθωτήρια σύμβαση 20 ετών εγκαταλείφθηκε και παρέμεινε ο Λεμός για επτά χρόνια συνεπής αντιστασιακός, συνεργαζόμενος στενά με την Μελίνα Μερκούρη. Επιστρέφει στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση το 1974 και οργανώνει ένα θεατρικό εργαστήρι στην Ηλιούπολη με το οποίο αποσπά το πρώτο χρυσό βραβείο της πόλεως των Αθηνών στους Πανελλήνιους Αγώνες Πειραματικού Θεάτρου το 1986. Πρόσφατες συνεργασίες ως σκηνοθέτης, με το "Εθνικό Θέατρο" και το "ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου", με περιοδείες σε νησιά του Αιγαίου, στο λεκανοπέδιο Αττικής - "Θέατρο Ηρώδου του Αττικού" - και στη Βόρειο Ελλάδα.