Απόσπασμα:
'' Άθλια Μοίρα της Παγκόσμιας Γυναίκας
Που σακατεύεις τη Ζωή, πριχού τη ζήσουμε
Ασκήμια δίμορφη, γαμήλια παστάδα
Μήτρα κουτσή που Έρωτα δεν γνώρισες
Βάλε τη Μάσκα του Θανάτου τώρα, κτύπα!
Κάνε κομμάτια ότι απόμειν’ από μένα!
Κόρη κρυμμένη εδώ μέσα, μίλα!
Σα γερακίνα, με το ράμφος, με το νύχι
Άνοιξε δρόμο προς το Φως και σώσου!
Σ’ ότι αγάπησα, πως φέρνω δυστυχία?!
Ααα, μια καρδούλα που κτυπάει, την ακούτε?
Δύο καρδιές μου δώσανε, πως γίνεται?
Δεν έχω σώμα πλέον, δυο κομμάτια
Κάτω με τσάκισαν, χωρίστηκα, δεν είμαι
Δεν έχω Νου ν’ αντισταθώ, να πολεμήσω
Μόνο τικ- τακ, τικ-τακ, αυτό μονάχα...
Μα θα μπορούσα να σε ρίξω
Μα θα μπορούσα να το θέλω
Αλλά και τότε θα παρέμενες σαν αίνιγμα
Κάτι σε φάσκιωσε υπόγεια στη Σκέψη μου
Αυτοί οι κτύποι δεν βουβαίνονται ποτές
Πάλι μια μέρα θα ξανάσουνα, υπάρχεις
Και αν δεν ήθελες νυφούλα
Αν όχι έλεγες και τράβαγες το δρόμο σου
Πάλι μια μέρα θα ξανάμουνα και γω
Πρέπει να σπάσουμε τον κύκλο από δούλες
Πρέπει να δείξω στην Παγκόσμια Γυναίκα
Πως είναι λεύτερη, πως έχει το δικαίωμα!
Μίσθωσε τέχνη μου φονιάδες για να πνίξουν
Το τρομερό, το κρύσταλλο της Ποίησης
Του Φοίβου σύναξε το Φως, γίνε Σπαθί
Τις αλυσίδες που μας δένουν κόψε
Τι, δεν μπορείς ουρανοδόξαρο?
Άθλια Μοίρα της Παγκόσμιας Γυναίκας...
Γυναίκα άπλωσε τα χέρια σου
Γίνε Σταυρός του εαυτού σου
Εσύ μικρούλα μην ακούς
Υπάρχουνε καρποί, γι’ αυτούς είναι τα χέρια
Γλυκά, γλυκά, αποκοιμήσου
Σαν αστεράκι πάνω στο νερό
Ο πιο περήφανος Σταυρός για μας
Είναι το πώς δεν έχουμε Σταυρό!
Ω! Μια σκοτεινιά απλώθηκε παντού
Γιατί εμένα?! Μισώ, μισώ αυτό το πράγμα,
μισώ αυτό το υλικό
Αυτό το ¨Όχι για να ζήσει, θέλει Θάνατο
Μία γελοία να θυμάστε...!"